zondag 23 oktober 2016

Ontlading

Ik moet naar bed. Morgen moet ik naar het werk. Moet, moet, moet. Ik moet de laatste tijd weer. Ik ben druk in mijn hoofd, het is niet stil te krijgen. De spanning in mijn lichaam loopt maar op. Ik schreeuw om ontlading, ik wil ontspanning. En ik krijg het maar niet voor elkaar.  Moe, ik ben zo moe! Door een lieve vriendin is me dat al gezegd dat dat er bij hoort. Zij heeft er al drie jaar last van, zegt ze. Drie jaar, dan heb ik de helft nog niet gehad. Dan ben ik nu bijna klaar met het eenderde deel. Doet me denken aan een cityswim,  die zo koud was dat ik er bij eenderde deel er wel uit wilde stappen.
Die keuze heb ik nu niet, ik moet door. Ik wil door. Bijna werk ik weer volledig,  75% nu. En het lijkt wel of ik haast heb met die laatste 25%. Maar het lukt maar niet. Ik wil zo graag naar de 100%, echter de laatste loodjes zijn zo zwaar. Geen wonder dus dat ik een druk voel, die leg ik mezelf op. En waarom? Ik heb werkelijk geen idee. Of toch? Zolang ik bezig ben, hoef ik niet na te denken. Zolang ik een vol hoofd heb is er geen ruimte voor andere dingen. Het gemis is nog alle dagen groot. En terwijl ik dit schrijf voel ik de tranen alweer opkomen. De dikke tranen van verdriet, van gemis en van rouw. Heb ik dan nog niet genoeg gehuild??