donderdag 23 juni 2016

Een beetje meer dood

Afgelopen dinsdag reed ik met Eega in de auto naar huis. "Mijn ouders zijn nu een klein beetje meer dood" ging het door mij heen. Wanneer mams en ik de stad in gingen haalden we vaak een patatje op hetzelfde adres. Mams kende deze man al jaren en er was altijd wel even tijd voor een praatje. Na mij gepsrek met de psycholoog besloot ik nog even wat nieuwe kleren te scoren. En als toetje namen we een milkshake. En ondanks dat deze snackbarman al jaren aangeeft om het wat rustiger aan te doen, stond ie deze dag zelf achter zijn counter. Toeval? Ik weet het niet, maar ik ben wel naar binnen gegaan en zegt dat ik even met hem wilde babbelen. Omdat ik geen advertentie in de krant heb laten zetten zijn veel mensen nog onwetend. Deze man ook. Maar nu niet meer. Hij schrok, zoals veel mensen doen. We denken dat we allemaal het eeuwige leven hebben. En dat een overlijden alleen maar bij de buren voorkomt. Maar helaas..
De sessie bij Anneke was ook pittig. Ik ben er nog steeds niet goed in om mams haar nare trekjes ook te benoemen. Vroeger ging het me veel makkelijker af. En ik weet ook dat ze het niet kwaad bedoeld heeft. Het begin van deze blog staat daar vol van. En ondanks dat heeft mams en later paps ook het helemaal niet verkeerd gedaan! Ik had ook een alcoholverslaving gehad kunnen hebben, of drugs. Of misschien was ik wel één van de eerste loverboyslachtoffers geworden. Nee, het is bij een eetstoornis gebleven. Bij een veel te zwaar lichaam, maar wel een ijzersterke geest. En van dat laatste raak ik zelf steeds meer overtuigd. Ik heb zelfs letterlijk tegen Anneke gezegd dat ik blij mag zijn dat ik op deze leeftijd mijn vrijheid krijg, ik ben nu nog jong genoeg om er wat van te maken. Vrijheid, ja, zo voelt het wel. Ondanks mijn (middelbare) leeftijd zocht ik stiekem nog wel bevestiging bij mijn moeder, maar wilde ik haar ook enorm pleasen. En ik weet zeker dat als mams echt alleen was komen te staan, ik steeds meer in een spagaat terecht zou komen. Of ervoor kiezen om voor haar geluk te kiezen, of voor mezelf.. De gedachte alleen al..

De laatste tijd ben ik me er ook erg bewust van dat de lijn bij mij ophoudt. Na mij is er niets meer. Jaren geleden ben ik echter een verre nicht op internet tegengekomen. Zij is enorm geïnteresseerd in de stamboom en daardoor weten we ook dat we familie zijn. Vandaag vroeg ik haar of ze eventueel ook interesse had in foto's. En dat heeft ze!! Dus wanneer ik er aan toe ben, of wanneer ik er niet meer zal zijn: de foto's gaan naar haar!! En dat geeft me een fijn gevoel!

Ik huil momenteel weer veel, ben ook een beetje labiel door het benauwde weer en het telkens koolhydraatrijke eten, en ook gewoon omdat ik de stilte momenteel oorverdovend vind. Toch ben ik druk bezig mijn weg te zoeken en zegt Anneke dat ik dingen mooi bewust doe om alles al een goede plek te geven. Ik kom steeds meer in mijn kracht! En toen heb ik iets tegen haar gezegd wat ik eigenlijk ook te weinig tegen mezelf zeg: IK BEN TROTS OP MEZELF..



PS
Besef me nu ook dat ik me niet meer verborgen hoef te houden met deze blog. De persoon die ik hier het meeste pijn mee zou kunnen doen, leeft niet meer. Maar of ik al op een coming out zit te wachten weet ik even niet!




Geen opmerkingen:

Een reactie posten