Asbestemming

Het is bijna een half jaar geleden dat ik het laatste afscheid nam van mama. Volgende week zondag zie ik nu. En dus moet ik een beslissing nemen over  de as. Die mag het eerste half jaar nog kosteloos in het crematorium staan. Daarna kost het iets van € 100 per jaar, en iets van € 350 voor vijf jaar. Je mag dan de urn niet bezoeken. Dat zeg ik wat raar, maar zo is het wel.
Al bijna een half jaar ben ik aan het nadenken over de as. Ik zocht op sieraden, ik zocht op andere mooie dingen die van het as in verwerkt kan worden. En ik kon maar niets vinden. Niets wat voor mij de moeite waard is. En deze week ben ik eindelijk tot een beslissing gekomen. Ik heb  de as van mams en ook van pa niet nodig! Ik heb alles al van ze gekregen, ik heb mijn hoofd vol herinneringen, ik voel dat ze in mij verder leven. Ik denk niet dat een iets van as een toegevoegde waarde voor me zal hebben. Ik weet het wel zeker. Eega zegt het ook al mooi: Je moet loslaten, je moet ze loslaten.
En dus heb ik besloten om ze te verstrooien in de Noordzee. Ik laat ze verstrooien in de Noordzee. Ooit eens is er een documentaire over cremeren op de televisie geweest. Die heb ik samen met mams gezien. De as wordt opgehaald bij het crematorium en op een schip gebracht. Dan wordt er een stukje de Noordzee opgevaren, de scheepsbel wordt geluid en de as wordt verstrooid. Het schip maakt nog een ereronde om de plek heen en keert dan weer huiswaarts. Dit is in grote lijnen wat er gebeurt. Ik weet nog dat mams en ik onder de indruk waren, toch nog zo plechtig, zo zonder nabestaanden. En toch ook heel mooi. We hebben nog geintjes gemaakt: Nee, niet op de achterbank dan word ik wagenziek en denk je erom, bij te hoge golven word ik zeeziek!
Toen ik vorige week woensdag voor het eerst met deze gedachte liep voelde ik mezelf opgelucht. Ik had een beslissing genomen. En toch vroeg ik stiekem om een teken. Ik blijf natuurlijk wel een dochter die het goed wil doen. Ik had ook voor mezelf besloten dat als ik niets zou merken van een teken ik alles wel bleef doorzetten. Ik moet niet te zweverig worden, natuurlijk. Toen ik donderdag in de kamer kwam en op de bank ging zitten rook ik echter de geur die na de crematie zo nadrukkelijk in ons leven was. We hadden namelijk geurkaarsen in de kast liggen bij documenten omtrent het overlijden die we toch nog wel vaak nodig hadden. En die geur hing ineens op de bank. De kast was niet open geweest. Ik stond niet bij de kast, ik zat op de bank. Ik heb het de weken ervoor nooit geroken en ik rook het de dagen erna niet. Bedankt mam!
Afgelopen vrijdag heb ik gebeld met het crematorium, om mijn keuze te melden. Ik moet daarvoor een formulier invullen. Het formulier voor pa heb ik nog, dat van mams ben ik kwijt. Ik heb toen ook gevraagd of het mogelijk is om ze samen, tegelijk te verstrooien. En toen voelde ik pa, toen voelde ik dat pa dat erg kan waarderen.
Vandaag gaan de papieren op de bus, het is goed zo..