vrijdag 15 april 2016

Wakker

Ik ben wakker, en toch ontzettend moe. Mijn hoofd is vol of zou het toch die cola zijn geweest die ik vanavond tot me heb genomen. Ik weet het antwoord zelf wel. Vandaag een herdenkingsdienst voor pa meegemaakt. Hoe confronterend dat dat weer even was om zijn naam in het boekje te zien staan. Om zijn naam te horen omdat hij niet meer bij ons is. Het is waar, hij wordt enigszins ondergesneeuwd door mams. Dat was bij het leven al zo. Mams was de herrie en pa was de stille kracht. Kracht, ja, de rust die hij had, de nuchterheid die hij had, en de kracht die hij uitstraalde. Ik mis hem ontzettend en vandaag is het erg voelbaar. Eega en ik besloten om niet een kaarsje voor mams te branden, wij wilden dit echt alleen voor pa doen. Dat verdient hij.
Ik was in een omgeving waar het helemaal niet raar is dat ik nog dikke tranen over mijn wangen laat vloeien, ik was bij mensen die veel met verdriet en dood te maken hebben. Met oud worden en de gebreken die daar bij horen. En dat ik de boel nog niet onder controle heb, vinden ze helemaal niet raar. Dat ik de tijd neem voor dit rouwproces vinden ze verstandig. Dit steunt mij. Ik kan nog niet zo maar door. Ik heb mams beloofd dat ik niet te lang zou treuren maar wat is te lang. Daar heb ik nu nog geen antwoord op. Het verdriet is nog te heftig, ik kan en mag dit niet zomaar aan de kant zetten.
Het was een mooie bijeenkomst en ik ben blij dat ik ben gegaan. Het overlijden en ook de crematie van pa was zo snel na mams, een beetje te snel. Maar dingen gaan zoals ze gaan, en dan moet ik toch ook weer aan de woorden van mijn tante denken: Kracht naar kruis. Of mijn kracht is enorm groot, of mijn kruis.

Eerder deze week was ik bezig met de papieren, dingen van mijn ouders opruimen. Hun spullen tussen onze spullen zetten, niet meer apart. De papieren omtrent de crematies uit de kastjes, en hup naar boven. Ruimte in onze kamer gaf me ruimte in mijn hoofd. Ik maakte het volgende gedicht:

Laden leeg. Tafel vol.
Herinneringen willen aandacht.
Hoofd vol. Gevoel leeg.
Alles krijgt een plek.
Fysiek. Mentaal.
Het komt goed.

En ik weet dat ik gewoon nog even tijd ga nemen, tijd moet nemen...

zaterdag 9 april 2016

Lieve mam (12)

Heb je het daar al gehoord?  Jouw favoriete zanger is eergisteren overleden. Ik ben er nog naar van. Voor mij is ie as lijd met jou verbonden. En nu, enkele maanden na jouw afscheid is hij ook weg!
Op jouw crematie was alleen muziek van hem en Jack. Ik begon te twijfelen of ik dat wel goed had gedaan. Vandaag deed ik de ontdekking dat jij elke week een verzoek deed bij het country-programma. Van Merle. Weg is mijn twijfel. Merle is gewoon de stem van mijn jeugd. Graag had ik morgenavond met jouw platen bij onze pickup gezeten. Maar we gaan al ergens anders heen. Iets wat al heel lang vast staat.  Ik heb er zin in maar ik zie er ook wel tegenop. Mijn hoofd wil nog niet helemaal mee werken.  Na een uur intensief luisteren of lezen ben ik helemaal leeg. Het snelle omschakelen van het een naar het ander zoals ik altijd deed is er even niet bij. Het komt vast wel weer. Als ik alles weer een beetje op een rijtje heb.
Ik wilde gewoon te snel, zoals wij dat altijd wilden. Direct weer naar het normale. Niets aan de hand, doorlopen.
Mam, dat lukt me nu niet. De klap is me te groot. Ik wilde wel graag. Want dan zou ik je ook niet zo missen. Dan kon ik nog een beetje doen alsof er niets aan de hand is. Elke dag lopen er nog dikke tranen over mijn wangen, voel ik me verslagen. Een leven zonder jou is op dit moment leeg. We hadden zo'n intens contact de laatste tijd. Onze zorg voor pa, ons verdriet daarover maakte onze band nog sterker. Vaak kwam je even aanwippen om je verhaal te doen. Ik had daar niet altijd zin in maar ik probeerde er wel voor je te zijn. Ik vond het fijn om van je maatschappelijk werker te horen dat je je altijd door mij gehoord voelde. Dat koester ik.
Goh, mam, toen ik vanavond in het zwembad lag had ik een andere brief in gedachten. Hoe en wat weet ik niet meer. Is ook niet meer zo belangrijk en anders komt het later. Ik mis je en ik mis pa enorm!!

Dikke kus!

dinsdag 5 april 2016

Het gaat niet goed

Het gaat niet goed met me. Ik heb heel erg mijn best gedaan om het normale leven weer op te pakken. Op een rustig tempo uiteraard, maar het wil niet lukken. Vorige week heb ik me wederom af moeten melden. Ik kon niet meer, ik was helemaal op. We hadden dat weekend pech gehad met mams auto. Die wilden we naar mijn zwager brengen voor de verkoop. Onderweg is de olie er gewoon helemaal uitgelopen. Net een dikke beurt gehad van 1600 euro, nieuwe distributieriem en zo, en hoppa, alles onder de olie! Wellicht dat de garage een dop niet goed er op gezet heeft of nog iets vergeten is te vervangen. Mijn zwager heeft er nog wel iemand bijgehad maar ik moet bekennen dat het verhaal totaal langs me heen gaat. En dat gebeurt tegenwoordig met meer verhalen. Eega is met het verhaal naar de garage gegaan en nu moeten wij maar weer zien dat die auto bij de garage komt. Nu was mams de laatste tijd al totaal niet meer tevreden over de garage, en gaat het ons waarschijnlijk sowieso geld kosten. Dus ik heb gezegd dat de auto lekker in Drenthe blijft en dat ze hem daar maar moeten maken voor die paar honderd euro. Het is maar een auto! Dat ie veel betekenis had voor mams, doet er niet meer toe, daar heb ik me bij neergelegd. Het is maar materiaal. En ik heb geen zin in rompslomp en gehakketak met de garage. Ik wil rust. Ik wil ook niet meer belastingpapieren invullen voor mijn ouders. Gelukkig heb ik daar iemand voor gevonden maar ik moet de dingen nog wel bij elkaar zoeken. Ik wil geen rekeningen voor mijn ouders meer betalen. Ik wil dat de pijn minder wordt, maar ik heb een idee dat het elke dag iets heftiger wordt. Ik heb natuurlijk de afgelopen maanden me heel erg scherp moeten houden, van alles moeten regelen en scherp blijven. De zorg voor pappa kreeg ik niet zomaar, daar moest ik papieren voor invullen. Ook na het overlijden moest ik scherp blijven, want stel dat zijn familie ineens zou verschijnen. Wat zou er dan gebeuren, wat zouden ze dan willen?  En wat zou ik dan willen? Wil ik weer contact met de familie van mijn vader? Nu zeg ik nee. Mijn ouders zeiden altijd "bij leven niet, dan bij de dood ook niet". Dus ik zeg gewoon nee!
Elke dag lopen nog de tranen over mijn wangen. Mijn lichaam wil totaal niet wat ik wil. Ik word elke dag met spierpijn wakker, het doet me denken aan de tijd van mijn burnout. Ik kan nog niet, ik ben nog niet zover. Ik mis mijn ouders!!
We zitten in de auto, we hebben het over mijn ouders en de tranen lopen over mijn wangen. Ik doe de radio aan en het eerste wat ik hoor is "Please baby don't you cry". En het is even stil voor de zanger verder ging (Let's just kiss and say goodbye). Mijn moeder voelde op dat moment zo dichtbij!!