Bijzondere dag

Ik kan niet slapen. Naast me ligt een man ontzettend hard te snurken. Ik hoor aan zijn ademhaling en gesnurk dat het een enerverende dag voor hem is geweest. Dat was het ook voor mij. Een heel bijzondere dag. Want we zouden de auto van mijn moeder naar mijn zwager brengen. Die gaat hem voor ons verkopen. Hij zit in het wereldje van autoverkopen en gaf gelijk bij het overlijden van mams aan dat ie dat graag voor ons wilde doen. Op dat moment wist ie er misschien zelfs wel iemand voor, maar goed, dat is drie maanden geleden dus diegene zal inmiddels wel een andere gevonden hebben.
Ik sta net voor het huis van mijn zwager als mijn telefoon gaat. Eega! Eega staat twintig kilometer terug, met pech! Ik hoor het verdriet en de wanhoop in zijn stem. De auto lekt olie. En hij kan niet meer verder. Terwijl ik naar hem toe rijdt, bedenk ik me dat er twee opties zijn: mijn zwager bellen of de ANWB. Helaas heb ik het lidmaatschap van de ANWB in januari opgezegd. Ik weet nog dat ik twijfelde of ik het wel zou doen maar omdat de auto goed onder handen was genomen in oktober dacht ik dat het wel goed zou zitten. Niet dus! We bellen mijn zwager en die gaat na werktijd de auto wel halen en zal deze op zijn werk neerzetten en laten controleren.
Schoonzus is thuis, dus we wachten daar op mijn zwager tot ie thuis komt. En dan vertelt schoonzus dat het voor haar een speciale dag is. Veertien jaar geleden op 26 maart is haar moeder gestorven. En ik vraag wat ze het liefste wil. Ik bedoelde of ze het leven van haar moeder wilde vieren of dat ze om de dood van haar moeder wilde rouwen. Ik krijg echter als antwoord dat ze graag naar het graf zou willen en dat ze daar dan een bloemetje wil neerzetten en een kaarsje aansteken. Ik bied haar mijn sleutels aan en wil wel op de kinderen passen. Voor ik het weet zit ik met schoonzus in de auto en past eega op de kinderen. Schoonzus wil dit met mij delen, samen naar het graf van haar moeder. Haar moeder was twee jaar jonger dan mijn moeder, haar moeder is 51 geworden. Niet oud. Haar moeder is door ziekte overleden, mijn moeder zeer plotseling. En toch schept het een enorme band. We huilen samen bij het graf van haar moeder, we huilen samen op de terugweg en we vertellen. We delen onze ervaringen. Heel bijzonder. En gelukkig ook mijn schoonzus vindt het heel bijzonder.
En terwijl eega met zijn broer de auto ophaalt blijven wij praten. Het is heerlijk om zo te kunnen praten, het is heerlijk om te praten over mijn verdriet met iemand die dat verdriet ook heeft. En toch is het niet alleen verdriet, we delen ook de mooie verhalen. We rouwen samen, zij over haar moeder, ik over de mijne. En weer voelt het of ik mijn vader vergeet. Maar gelukkig laat ie zich niet uitwissen, zoals eega zegt. Afgelopen nacht heb ik over hem gedroomd. Hij wilde me laten weten dat alles goed is. En ik werd wakker met een gevoel van enorm missen. Want ook mijn vader mis ik enorm, zijn relativerende opmerkingen en zijn nuchterheid. En ook zijn praktische oplossingen.
Het is nu paasweekend, mams kwam altijd vol plannen om met zijn vieren te doen. Het zal stil zijn deze dagen. Maar niet in mijn hoofd, want dat zit aardig vol!
t

Aan het werk

Ik ben weer aan het werk. Voor 50%, dus 16 uur. En langer kan ook echt niet. Door een tandartsbezoek moest ik een dagje vrij maar omdat mijn werkgever had gezegd dat ik ook kon husselen besloot ik 1 dag 5 uren en 3 dagen met 5 en half uur te maken. En o, wat is dat veel. Helemaal kapot kwam ik weer thuis. Ik heb ook een reistijd van een uur enkele reis, en dat vergeet ik wel eens mee te tellen. Gesloopt kwam ik thuis. En zoals vaker na heftige dagen ben ik nu klaar wakker.
Ik tel mijn zegeningen, mijn werkgever die goed op me past, de opdrachtgever waar ik mijn reïntegratie bij mag doen en mijn eigen kracht. Want hoe wankel soms ook, ik sta nog steeds. Alleen die longontsteking had me erg te pakken.
Komende week ga ik wel vier dagen van vier uur maken, afgelopen week was iets te gek. En het tandartsbezoek was emotioneel. Ik had onze tandarts al een mailtje gestuurd met het verhaal. En terwijl hij me onder handen neemt zegt ie me dat ik deze heftigheid niet verdien. Ik ben er emotioneel van. Ik ben natuurlijk wel wat gewend, in mijn leven is veel extreem geweest, maar dit is overdonderend.  En als iemand dat dan ook zo tegen je zegt en je zegt dat je uit een goed nest komt, ja, dan ben ik zeker ontroerd. Want dat ik uit een goed nest kom, weet ik zeker. Dat ik stapje voor stapje weer vooruit ga, komt ook door dat nest.
Op de crematie van mams draaide ik het nummer "this is where dreams come to die"   van Merle Haggard. Een prachtig nummer, wat mijn gevoel toe ook zo weergaf. Mams, die net verhuisd was en zo vol plannen zat. Even bijkomen van alle hectiek en dan zou ze in januari een mooie start maken met de rest van haar toekomst. Het mocht niet zo zijn. En hoewel ik mijn moeders dromen niet kan leven, dat wil ik ook niet, kan ik wel die dromen een start laten zijn voor mijn dromen. Mijn verdriet verhullen in mooie foto's of zo. In mijn hoofd ben ik daar al steeds mee bezig maar ik voel dat ik daarmee te snel wil. Toch is het fijn dat ik weer durf te dromen. Het komt goed met me. Het duurt echter nog wel even hoor...

Lieve mam (11)

Wat heb ik je vandaag gemist. Ik ben vandaag namelijk voor het eerst weer aan het werk geweest. En het viel me best zwaar. Meestal belde jij dan even als ik na ziekte weer aan het werk ging. Gewoon om te horen of ik niet te snel aan het werk was gegaan. Vandaag moest ik het zonder jouw belletje doen. Ik kan zelfs je telefoonnummers verwijderen. Ze zijn niet meer van jou! Dat voelt gek, heel gek. Langzaam maar zeker begint er voor mij een ander normaal te ontstaan, eentje die veel stiller is. Eentje waarbij wij op een andere manier met elkaar moeten  communiceren,  want ik weet dat je nog steeds bij me bent. Ook nu laten we elkaar niet zomaar los! En dat vind ik fijn want je bent me enorm dierbaar. En als ik mijn ruimte nodig ben zal ik er nu om vragen. Dat kon ik nooit omdat ik wist dat jij me zo nodig was en ik wilde je niet in de steek laten. Anderen deden jou daar genoeg pijn med,  ik kon het je niet aan doen.  Misschien ben ik voor mezelf te lang door gegaan, mezelf iets te lang weggecijferd. Vooral toen pa het geestelijk steeds vaker af liet weten werd ik jouw kompas want je anker liet het afweten. Ik heb het met liefde gedaan!
Er gaat nog niet een dag voorbij zonder tranen. Dikke tranen. Die echt van mijn wangen rollen! Soms hoor ik je in gedachten zeggen: jij ook altijd met je tranen. Ik liet ze gaan, kon ze niet stoppen en dat is nu ook zo. Zo'n eerste werkdag is zwaar, ik ben nu dan ook doodop. Maar ik ben op mijn weg terug om weer op krachten te komen! Stapje voor stapje. En goed luisteren naar mezelf en mijn eigen lichaam.
Lieve mam, morgen mag ik weer wens naar de tandarts want ik ben weer een stuk kies kwijt. Gelukkig heb ik collega's die dat ook hebben, het ligt dus niet helemaal aan mij. Ik heb de tandarts gemaild met het nieuws van het overlijden van jou en pa. En zo wordt de wereld zonder jou steeds een stukje groter. Steeds meer mensen weten dat jij er niet meer bent. En je moest eens weten wat voor indruk je bij iedereen hebt achter gelaten. Er waren meer mensen dol op je dan jij dacht. Ik ben erg trots op je!
Dag lieve mam, geef je pa een dikke kus van me! Ook hem mis ik enorm!!

GGZ

Mijn longen zijn schoon. De medicijnen tegen astma moeten nu de rest doen. En ik moet op krachten komen, door te wandelen en te fietsen. Wanneer ik onze huisarts vertel dat ik mijn ouders recentelijk ben verloren in korte tijd zie ik zijn ogen groot worden. En ik spring weer van de hak op de tak, ik vind zijn tijd te kostbaar en dus wil ik hem alles in één minuut vertellen. Gelukkig voelt de huisarts mij erg aan en vraagt of ik ook met iemand wil praten. Ja! Want ik kwam ook voor een verwijzing. Maar dan bedenk ik me dat ik vorig jaar ook kwam om met iemand te praten en dat dat gesprek met die psycholoog van de GGZ op een fiasco uitdraaide. Vorig jaar liep het niet zo lekker tussen mams en mij, ik wilde meer ruimte voor mezelf en zij vulde bij wijze van spreke mijn hele agenda al in. Mijn werk, de reistijd en ook de zorg voor mijn ouders werd me even teveel. Het leven van mams bestond toen alleen nog maar uit opruimen in verband met de verhuizing. En als wij daarvoor tijd maakten, had ze er geen zin in en ging ze liever met ons uit rijden. Gek werd ik van die wispelturigheid. De bom barstte een keer toen ik op een zondag belde en ze me duidelijk maakte dat ze het hele weekend op me had zitten wachten. En toen ik zei dat ik er dan wel aankwam, werd ze laaiend en verbrak ze de verbinding. Daar stond ik dan, met de telefoon in handen. Dit kon zo niet langer en dus ging ik naar de dokter. Even een check-up. En toen verwees de huisarts me naar Simon. Simon vond dat ik mijn moeder best huilend voor de deur kon laten staan. Simon vond mijn gewicht veel interessanter en zei me echt letterlijk dat ie me een heel interessante casus vond. Twee keer heb ik het gesprek weer op mijn hulpvraag gebracht. Twee keer bracht hij het gesprek op mijn overgewicht en dat hij zich zorgen maakte. Hij wilde graag een vervolgafspraak. Toen ik naar de auto liep wist ik het al; die afspraak ging afgezegd worden!! Ik had op dat moment de kracht niet om het in zijn gezicht te zeggen.
Maar goed, ik vraag de huisarts of het Simon is. Ik krijg als antwoord dat deze niet meer aan de praktijk verbonden is. Ik haal opgelucht adem en zeg dat ik dan heel graag een afspraak wil.
De volgende dag gaat de telefoon, de psycholoog. Of ik ook 's middags kan komen in plaats van een week later. Ik grijp deze kans aan en zit dus 's middags al bij Anne. Anne blijkt ook de psycholoog te zijn waar mijn moeder een aantal malen is geweest voor zij naar de maatschappelijk werkster ging van het verpleeghuis. Dat maakt het voor mij makkelijk want ik hoef een stukje voorgeschiedenis niet te vertellen. Het verhaal is verder warrig, ik hoor mezelf af en toe gewoon en mijn hoofd is één grote flipperkast. Ik krijg van Anne echt de opdracht om mezelf wat vaker een schouderklopje te geven. Want ik doe het goed. De gebeurtenissen zijn heftig en kort achter elkaar. Dat heeft tijd nodig, veel tijd. De leegte die pa en ma achterlaten moet een plek krijgen, langzaam maar zeker moet daar wat anders voor in de plaats komen. Maar dat gebeurt niet zo maar, daar moet ik tijd voor nemen. Ik vertel Anne dat ik na het overlijden van mams ineens wist waarom mensen kinderen willen. De keuze om geen kinderen te hebben is voor mij nog steeds de juiste, daar twijfelde ik niet aan. Echter, het houdt echt op bij ons. Als lief en ik er niet meer zijn is het echt over. En dus moet ik langzaam maar zeker echt alleen voor mezelf gaan leren leven. Zoals een lieve ex-vriend altijd al tegen me zei: Alleen jij bent belangrijk, en daarna degene die jezelf bepaalt. En zo is het nu ook! Ik ben belangrijk!

Longontsteking

Ik ben al een dikke week geveld door een longontsteking. Een goede ook want ademen doet zeer. En dan die benauwdheid erbij. Ik ben zelfs vorige week op zondagmorgen bij de Dokterswacht geweest. Dat zegt al genoeg! En dat terwijl ik vorige week alweer een beetje aan de slag zou. Ik zou beginnen met mijn re-integratietraject. Daar heb je dat woord weer, maar dit keer lag er een mooi plan. Hoewel het contract bij de inlever stopte mocht ik daar op halve kracht beginnen. En dat voelt fijn, dus ik hoop dat het plan niet van tafel is. Het voelt fijn bij deze inlever en mijn collega's daar hebben langzaam mijn mantelzorg ook groter zien worden. Dus is het mooi dat ik het daar ook kan afronden. We zullen zien.
Morgen eerst voor controle naar de huisarts. Ben nog erg benauwdheid en diep ademhalen doet nog zeer. Helaas ligt mijn zwemmen ook stil. En het ging zo goed met de borstcrawl! Toen de trainster las dat ik longontsteking heb bood ze gelijk aan om mijn trainingen aan te passen. Ik kan niet wachten! En zal toch moeten.
En wat ook moet : de verwerking. Ik zit er midden in. Dikke tranen lopen me vaak over de wangen. Ik ben de smaak van mijn tranen zo zat! Maar door de longontsteking kan ik me nu niet verstoppen en weghollen voor mezelf. En juist door de longontsteking is het gemis daar. Niet dat energievretende moedertje maar wel die zorgzame, die me een aai over de bol gaf en zei dat ik het rustig aan moet doen. Lief en ik praten er veel over en er is ruimte voor mijn tranen. Toch denk ik dat ik morgen ook maar een verwijzing naar een psycholoog vraag. De pijn is namelijk erg groot, en zo dubbel!