donderdag 18 februari 2016

Te snel

Het was een goed weekend waarin ik de dingen aardig van me af kon zetten. Tot rust komen was het doel en dat lukte aardig. Echt weer om met mijn nieuwe camera op sjouw te gaan was het niet, maar we hebben ons toch goed vermaakt. Tot rust komen is geslaagd. En daardoor dacht ik dat ik de hele wereld alweer aan kon. Haha, Snelle Henkie! De erfelijke valkuil liet ook nu weer van zich spreken. Dinsdag ging ik koffie drinken met dames van het werk. Ik voelde me positief,  optimistisch en had er weer zin in. Ook al een beetje over het werk gesproken. Het contract met mijn huidige opdrachtgever loopt 1 maart af. Dus als ik nog een beetje op arbeidstherapie aan het werk wil, zou het mooi zijn als dat dus nog bij de huidige opdrachtgever kan. Theoretisch een heel mooi plaatje, en ik zou mezelf niet zijn als dat ook haalbaar zou moeten zijn. Helemaal leeg en doodop kwam ik terug van het gesprek. En toen ik ook nog zag dat de afspraak met de bedrijfsarts de volgende dag in Amsterdam zou zijn, begon ik zachtjes te huilen  ben helemaal nog niet toe aan zo'n mierennest! Die drukte kan ik nog totaal niet aan! En dus moest ik de spreekwoordelijke keutel weer in trekken. Weer ging ik te snel, weer stelde ik te hoge eisen aan mezelf en dus weer stelde ik vooral mezelf teleur. Het gaat echt de goede kant op en ik ben ook goed bezig maar dit gaat langzaam.  Dit is een enorme dreun!
Ook de bedrijfsarts stelt de vraag of ik mijn moeder zelf gevonden heb. En als ik dan met ja geantwoord heb, hoor ik verandering in de stem. Artsen raken dan meer op hun hoede. Zoals de oude huisarts het al zei: het is erg traumatisch. En als ik het nu op schrijf, zo voelt het ook! Mijn lieve moedertje, daar aan de andere kant van het raam tussen de bank en de tafel. Of ik gegild heb, weet ik niet. Geloof het niet. Want ik weet ook dat zij het verschrikkelijk zou vinden als ik haar hulpeloos zou vinden. Dus trillend de politie gebeld want ik had geen sleutel. Dit krijg ik gelijk op mijn netvlies als ik er aan denk. De tranen lopen over mijn wangen. Mijn lieve moedertje, zo  plotseling weg. En dan dendert de trein door. Mijn vader, wiens hart ik brak toen ik het hem vertelde. Mijn vader die nu onder mijn zorg zou komen, waar ik ook nog moeite voor moest doen. Mijn vader, die al zo ziek en moe was. Mijn vader, waar ik al zoveel verdriet om had. Het overspoelt me nog zo!
Maar misschien, misschien wil ik ook wel graag weer aan het werk zodat alles weer normaal is. Echter, normaal zal het niet meer worden. Het is tijd voor een nieuwe normaal...

zaterdag 13 februari 2016

Lieve pap en mam

Ik heb jullie wel gevoeld hoor, vanmiddag op de kade. Ons uitzwaaien. Net zo als in oktober toen we naar Terschelling gingen. Nu gingen we naar Vlieland.  Het eiland met de vele herinneringen. Daar waar we in mijn jeugd zo vaak naar toe gingen. Het eiland waar ik tot rust kom. En nu lig ik in een hotelletje deze brief te schrijven.  Ja, we doen luxe, geen huisje op Duinkersoord maar een hotel in de Dorpsstraat.
Morgen pakken we de fiets en zien we wel waar we uitkomen. We gaan heerlijk foto's maken voor de Instadag die ik aan het organiseren ben. Dat gaat door! Dat wil ik graag.
Ik hoop wel dat de mist wat optrekt, want het een redelijk kleine wereld toen we aankwamen. Heel apart, want toen we van Terschelling kwamen was het ook zo mistig. En wat is de periode daarna heftig geweest. Eerst pap in het ziekenhuis en toen naar het verpleeghuis. En dan eindelijk gewend en de boel wat op de rit hebbende er niet meer van mogen genieten. Vaak heb ik het beeld nog op mijn netvlies. Daar lag je tussen de bank en de tafel. Dat beeld moet ik gaan loslaten. En ik doe mijn best ervoor! Maar het is net of je steeds in mijn dromen verschijnt, en dan net die dromen die ik niet kan onthouden.
En zoals me vaker gebeurt, gaat ook deze brief een heel andere kant op terwijl ik wat anders wilde zeggen. En ik weet niet meer wat. Is het ook niet belangrijk geweest, hoor ik je zeggen. Misschien wel niet. Misschien wilde ik ook eigenlijk alleen maar zeggen dat ik jullie voelde op de kade. Om ons een fijn weekend te wensen. En dat gaan we er zeker van maken, een fijn weekend!

Dikke kus,
Jullie docher

zondag 7 februari 2016

Onwennig

We zitten in de auto, we gaan wat leuks doen. Vinyl scoren! Dan krijg ik een berichtje van mijn nichtje, of we ook naar de verjaardag van onze oom gaan. Shit, ja, nieuw jaar dus die verjaardagencircus begint ook weer. Ik wil wel gaan, voel me aan de ene kant verplicht, en aan de andere kant wil ik graag. Dit is nu nog mijn familie, dit kan ik nog hebben. Ik kan nu nog proberen om de familiebanden te versterken. Ik zie een lichte teleurstelling op het gezicht van R. We gaan gewoon wel vinyl scoren en dan richting die verjaardag. Ik vind het best wel spannend, heb me altijd wel een buitenbeentje gevoeld binnen de familie. Dat komt wellicht ook omdat er in mijn jeugd jarenlang geen contact geweest is tussen ons gezin en de familie. Op de trouwdag van pa en ma ontbrak haar familie. Ik heb dat altijd wel jammer gevonden, maar vond het meer een gemis voor de familie. Jaren later is het contact weer hersteld, maar ook mams voelde zich altijd wel buiten gesteld. Het zijn twee verschillende werelden binnen één familie. Mijn moeders jongste zus is echt een sporter, met bijhorende mentaliteit. Dat was vroeger nog erger! Ze leefde voor de sport. En mams had niets met sport, totaal niet. Mams had haar werk. Die moest haar kost verdienen.
Op de verjaardag aangekomen zit oma er nog. Oma is blij me te zien. Met kleine gebaren laat ze me weten dat ze blij is me te zien. Dat ze zich zorgen maakt over me. Het voelt gek. Oma is afgerond 90 en wordt met de jaren steeds brozer. Eigenlijk moet ik voor haar zorgen. Zo heb ik ook van mams geleerd, je eigen sores aan de kant zetten en voor een ander zorgen. Ik vind het verschrikkelijk voor oma, haar tweede dochter is nu ook niet meer. En oma vindt het weer erg voor mij, dat ik in zo'n korte tijd mijn beide ouders kwijt ben. Ik lees dat in alle ogen. Maar ik zie ook het respect wat ze voor me hebben. Ik heb twee crematies helemaal alleen geregeld, zelf mijn brieven voorgelezen. Geen hulp gevraagd, gewoon doorgaan. Sterk zijn, zoals ik van mijn moeder en ook van mijn vader geleerd heb. De familie snapt best dat ik nu de klap heb. Mijn nicht komt binnen en ze gaat dicht tegen me aan zitten. Woorden zijn eigenlijk niet nodig. Ik heb toch nog zo'n band met mijn familie dat het niet eens gezegd hoeft te worden. Ze zijn blij dat ik in hun midden ben. En ik ben eigenlijk ook wel blij. Het voelt iets minder alleen!

vrijdag 5 februari 2016

Lieve mam (10)

Wat een vreemd gevoel vandaag. Eindelijk hebben we een fototripje gemaakt met mijn nieuwe camera. Eindelijk was ik daar aan toe. En natuurlijk gingen we de kust langs. Het weer was grauw maar ik dacht er wel wat van te kunnen maken. Een prachtige foto gemaakt van een aalscholver. Sinds die grote foto op jouw muur zijn dat belangrijke vogels voor ons geworden. Alle vogels! Die waren ook al zo bijzonder voor jou. En daarom was het voor mij ook een logische keuze om voor Fûgels van Die Twa te kiezen bij de crematie van papa. Niet alleen omdat het een mooi positief nummer is, maar ook omdat vogels zo belangrijk zijn. Het winterkoninkje in je schuur, de merel die 's avonds kwetterde om jouw hulp en de roofvogels die we onderweg altijd zagen. Ik heb zelfs het idee dat de merels die ik tegenkom niet zomaar tegenkom.
Lieve mam, wil je me zo zeggen dat het goed is. En dat het met mij ook weer goedkomt? Dat je weet dat ik je ontzettend mis. En dat ik zo mijn best doe om me staande te houden en positief te blijven. Want ik mis je, en ik mis papa ontzettend. Net als bij mijn burnout leef ik weer in de nacht. Het is mijn manier van controle. Beter dan dat ik mijn eetstoornis weer oppak. Gelukkig geeft dat me de voldoening niet meer, dat heb ik echt van me af kunnen zetten. Maar ja, nu slaap ik dus niet meer. Ach, zal ook wel weer goedkomen. Ik ben niet het enige kindje wat zonder ouders verder moet.
En ooh, wat heb ik je gemist vanmiddag. We hebben zelfs vier hertjes gezien, en op de foto kunnen zetten! Een mooie buit! Toen we verder redden nadat we een aantal foto's gemaakt hadden, heb ik zo gehuild. Ik wilde het zo graag met je delen. Je had er zo van genoten. Het is pittig om alles nu voor het eerst zonder jou te doen. Ik probeer me te verstoppen, hopende dat de pijn vanzelf weggaat. En ondertussen weet ik dat dat niet gaat lukken, ik zal toch in actie moeten komen. Morgen toch maar weer in de papieren duiken om te beëindigen en af te sluiten. Het voelt net alsof ik je aan het uitwissen ben. En dat is het allerlaatste wat ik wil!!
Lieve mam, geef pap een dikke knuffel van me! En zoals we telefonisch altijd afsloten: we horen snel weer! Doeg!