zondag 27 december 2015

Alleen

En hup daar komen de tranen weer. Ik heb zo'n dag dat ik maar blijf huilen. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen: "Jij ook altijd met je tranen." Mijn antwoord was dat ik verdriet had en het er uit moest. De tranen waren vanwege de situatie met mijn vader. Net opgenomen in het verpleeghuis en nog enorm zoekend naar zijn plek. Ik zag de radeloosheid in zijn ogen. De verwarring. Ik zag een man die totaal zichzelf niet was. Nu was ik mijn vader al langer kwijt door de dementie. Maar toch waren er soms nog momentjes dat je hem kon bereiken. En in het verpleeghuis heeft ie me volgens mij al twee keer niet herkend. Dat geeft niet, dat is zijn ziekte. En ik heb geduld want ik weet dat het tien minuten later weer anders kan zijn. Maar het doet wel verrotte zeer. Het breekt mijn hart om hem zo te zien. Zo kwetsbaar, zo fragiel. Mijn vader!! Hij kon de helft van zijn vinger wegzagen en dan heerlijk nuchter tegen mijn moeder zeggen dat ze naar het ziekenhuis moesten. Mams wist dan, niet vragen, gewoon de auto pakken en wegwezen. In de auto vroeg ze pas wat er aan de hand was. Dat was paps, mijn stoere onverwoestbare paps! 
En nu is ie kwetsbaar door zijn ziekte. En heb ik hem ook nog eens moeten vertellen dat mams niet meer zou komen omdat ze niet meer leeft. Ik zag door zijn ogen dat zijn hart brak. 
Vanavond heb ik even met de verpleegster gesproken die er bij was toen ik het mijn vader vertelde. Paps wil het er niet meer over hebben. Ik heb de uitvaart besloten gehouden, naar de wens van mijn moeder. Heb wel iedereen gevraagd om een kaart te sturen, zodat ik het met mijn vader kan delen. En mijn vader sluit zich af. Wil er niet over praten. En ik snap echt dat het hem heel veel pijn doet, en dat het manneke het bijna niet aankan. Maar voor mij voelt dit echt als een dubbel verlies. Mijn twee grote rotsen in de branding, ze zijn weg!! 
En natuurlijk heb ik mijn lief, mijn eega. En hij steunt me enorm. En hij laat me met rust, geeft me ruimte. Hij staat naast me, staat achter me, en staat voor me. En toch voel ik me alleen. Geen broers en geen zussen. Ik heb zelfs tegen eega gezegd dat ik nu snap waarom mensen kinderen willen! Niet dat ik ze nu plotseling wel wil, nee, dan had ik nu eega niet moeten laten slapen maar hele andere dingen moeten doen. 
Dit verdriet heeft zijn tijd nodig, dit verdriet hakt er enorm in! 

En heel stiekem geeft het ook een verlichting. Een ruimte die ik al een paar jaar niet meer gehad heb. Door de ziekte van mijn vader, en mijn moeder mantelzorger voor hem was, werd er ook een flinke beroep op mij gedaan. Af en toe zeer beklemmend, maar wel met liefde gedaan. Dus niet alleen het verdriet moet een plek krijgen, maar ook de ruimte die ik nu heb. Voor mijn vader wordt nu goed gezorgd. Hij heeft daar alles wat hij nodig is. En als er wat is, bellen ze me. Ik hoef niet elke dag naar hem toe, en ook niet eens om de dag. Voel ik me daarom schuldig?? Een beetje wel. Ik weet dat mams het heel erg zou waarderen als ik om de dag zou gaan. Ik zeg duidelijk waarderen, ze zou me niet dwingen. Maar als dochter zijnde wil je het toch alleen maar goed doen in de ogen van je moeder? Ik wel, daar heb ik hier vaker over geschreven! 
Het laatste stukje wat mijn moeder in het schriftje van mijn vader heeft gezet is dat ze de zorg uit handen geeft, dat haar man in het verpleeghuis op zijn plek is, en ook dat ze niet meer elke dag zal komen omdat het zo'n enorme belasting voor haar is. Dat stukje geeft mij ruimte. Ruimte om een leven voor mezelf te creëren, een leven zonder ouders. 

vrijdag 25 december 2015

Lieve mam (4)

Eerst kerst zonder jou. De eerste dag heb ik in ieder geval gehad. Zo zonder jou. Je wist al dat mijn hele schoonfamilie zou komen. Jij zou ook komen en in de middag zouden we samen even naar pappa. Waarschijnlijk was dit ook zo'n dag voor je geweest dat het eigenlijk te druk was, en dat je stiekem uit naaide. Je zou van mij een knipoog krijgen en we wisten dat we dan morgen zouden bellen of dat ik even langs zou komen. 
Ik had je nu graag even gebeld, want J. was zo lief! Ik heb van haar een mooie box gekregen. Een lege box waar ik straks allemaal spulletjes van jou in kan doen. Een herinneringsbox. Hij staat nu boven op de witte kasten. Leeg. Nee, niet helemaal. J. heeft er een kaartje bij gedaan. Wat ze er op geschreven heeft heb ik nog niet gelezen. Ja, ik weet het, heb altijd op haar gemopperd maar de laatste jaren groeien J. en ik naar elkaar toe. Dat hebben we het ook al eens over gehad. 
De hele familie is lief voor me. Ze geven me echt het gevoel dat ik nu nog een familie heb. En ik doe mijn best om ze toe te laten. Mijn muren eens niet op te trekken en voor me te laten zorgen. En dat gaat me tot nog toe wel goed af. 
Nu kijk ik naar de Top2000. Je weet, R. en ik zijn groot fan. En Jan Willem Roodbeen is begonnen aan zijn shift. Ja, dat is hij van de Roodshow, van wie je het pakket hebt gewonnen. Ik hoor het je al zeggen: O, leuke vent! En misschien had het je verder helemaal niet geïnteresseerd, want ja, de Top2000 is jullie ding ;-)
R. heeft de wekker gezet, morgen misschien vroeg naar het café. Daarna even bij pappa langs. Ik ben al een paar dagen niet geweest. Ik merk dat pappa zijn draai in het verpleeghuis gevonden heeft. Vooral de dag dat ik heb vertelde dat jij was overleden zag ik het. Hij gaf Tineke een hand en een kus. Toen wist ik dat hij zich al bij de situatie had neergelegd. Hij kon het niet in woorden uitdrukken, dus deed ie het maar zo. Maar ik zie dat je mist. Dat zijn meisje er niet meer is. O, mam, het doet me zo zeer om dat in pappa's ogen te lezen. Ik heb zijn hart gebroken op het moment dat ik hem het nieuws vertelde. R. en ik gaan ons best doen om zo vaak mogelijk naar hem toe te gaan. We laten hem niet versukkelen! En ondertussen gaan we goed op onszelf passen! 
Dag lieve mam, dikke kus! 

woensdag 23 december 2015

Lieve mam (3)

Vandaag hebben we je kerstboom afgetuigd. Alles netjes weer in de dozen gedaan. Behalve je kikkertje. Die hangt nu bij mij! Zo ben je toch bij ons deze kerst.
Ik zal een foto voor je maken, zodat je kan zien die ie een leuk plekje heeft gekregen.
En ik moet ook nog een foto maken van alle bloemen. Ze bloeien allemaal prachtig!! Witte rozen met kerst, het zal heel speciaal voor me zijn!
Vandaag ook contact gehad met je maatschappelijk werker. O, wat schrok ze! Ze hapte flink naar adem. Ze klinkt aardig. R. en ik hebben in januari een afspraak met haar, in verband met de zorg van pappa. Was ik maandag nog zo optimistisch,  het hele verhaal is alweer anders.  Gewoon omdat we die bloedband missen! R. zegt dat het allemaal goed komt, en daar ga ik op vertrouwen! Hij gaat gelukkig mee naar het gesprek.
Lieve mam, ik weet af en toe niet wat ik denken moet. Je stond op jouw momenten nog fier in het leven,  je had er nog zin in. Maar als ik zo naar de laatste tijd kijk en soms ook dingen hoor,  had je het erg zwaar. Wat ging er nu allemaal in je om?
Eindelijk had je hulp, eindelijk hulp waar jij at mee kon. Die zelf geen stemmen hoorde of op vakantie was geweest. Eindelijk eentje die het jou misschien makkelijker ging maken.
Ik zal nooit weten wat er in je om ging en misschien is dat ook beter. Maar dat jij grote zorgen had, doet mij veel verdriet!
Lieve mam, ik zoek je. In elk lichtje wat ik zie of geluidje die ik maar hoor. Ik wil zo graag zeker weten dat het daaro goed met je gaat. Maar als ik mijn ogen dicht doe, en naar mijn hart luister weet ik dat het goed is. Laat je het me voelen.. En dan ben ik blij met onze sterke band, die dwars door alles heen gaat!!

maandag 21 december 2015

Lieve mam (2)

Het is nu een week geleden. Een week geleden dat ik je vond. En er is alweer zo veel gebeurd. Ik heb heel bewust afscheid van je genomen. En gelukkig zijn bepaalde beelden al aan het vervagen. Het beeld van jou tussen de tafel en de bank kan ik maar niet kwijt raken. Wij hebben nu het mooie bankstel van je in de kamer staan en je geur dringt zich af en toe aan me op. Gisteravond was het helemaal erg. Ik lag op de grote bank, en ik rook niets anders meer. Ik werd er erg onrustig van. Trouwens, toen ik van de bank afkwam, had ik last van mijn rug. Zou jouw rugpijn daar van zijn geweest?? We kunnen het er niet meer over hebben.
Vanmiddag wilde ik je heel graag bellen. We zijn namelijk naar de notaris geweest, ik was heel bang de zorg voor pappa ook kwijt te raken. Je kent alle nare scenario's wel, we hebben het er af en toe wel over gehad. Het was even een zoektochtje. Want ja, de notaris in Akkrum bestaat niet meer. Ik heb em waarschijnlijk wel aan de telefoon gehad, hij klonk erg sympathiek. En je hebt me vast wel eens verteld waar ik moest zijn, maar ik ben het vergeten. En dus was het voor mij een verrassing vanmiddag. Afgelopen vrijdag dertig jaar geleden liepen we daar ook. Het gebouw waar jij met pappa bent getrouwd. En nu kwamen R. en ik er om de erfenis en de zorg voor pappa veilig te stellen. Het gevoel overviel me enorm! Maar versterkte ook mijn gevoel dat alles goed komt! 
Pappa komt bij mij onder curatele, met de wachtlijsten bij de rechtbanken kan dat nog wel drie maanden duren. Maar in die tijd mag en kan ik gewoon als zijn dochter handelen. Opgelucht verliet ik het gebouw. Waarschijnlijk met dezelfde glimlach als dertig jaar geleden. 
Trouwens, dat het vandaag precies 45 jaar geleden is dat jij met die ene in het huwelijk bent getreden, vergeten we gemakshalve maar even. Heb er wel even aangedacht, ik had immers ook dat trouwboekje in handen. Toeval allemaal?? Of doe je dit gewoon omdat je weet dat ik van dit soort tekens hou?? 
Mams, het is zo stil. Overdag kan ik me goed houden, voel ik me sterk. Soms zelfs een beetje te sterk. En als het donker wordt, en als R. aangeeft dat ie naar bed gaat, krijg ik het te pakken. Het is zo stil!!!

En o ja, lieve mam, bijna vergeten. Er wordt echt goed voor pappa gezorgd. Meneer W. is vandaag met hem naar buiten geweest. Zo lief! Heb meneer W. daarvoor hartelijk bedankt en hij vindt zoiets heel gewoon. Ik kreeg gewoon een brok, mam. En hoorde je ook weer zeggen: Jij ook altijd met je tranen! Dus ik heb ze snel weggeveegd!
En pappa probeerde weer grapjes te maken. Naast het gewone gebrabbel! Vooral toen ik tegen hem zei dat ie R. maar een draai om de oren moest geven moesten we erg lachen. Pappa antwoordde namelijk dat ie dan vieze handen zou krijgen! Hij had er een twinkel in zijn ogen bij!

zondag 20 december 2015

Lieve mam (1)

Hier zit ik dan, midden in de nacht een brief aan jou te schrijven. Een paar dagen geleden heb ik je afscheidsbrief geschreven. Een mooie brief al zeg ik het zelf. En ik moet je zeggen dat deze brief me lucht gaf. Vandaar ook dat ik nu in het holst van de nacht het bed uitgestapt ben om mijn gedachten op deze manier met je te delen.
De afgelopen dagen waren geen roes voor me, de dingen die ik gedaan heb voor je afscheid heb ik heel bewust gedaan. Met elke stap die ik deed wist ik dat dit een definitief afscheid is. Dat wist ik maandag al toen ik je zag liggen. Ik stond buiten, zonder sleutel. De politie heeft met geweld de deur ingeramd en waren als eerste bij je. Ze vertelden me dat je er al een tijdje lag en dat je waarschijnlijk nooit gemerkt hebt dat je ging. Dat sterkte mij enorm! Ik heb zelfs vrijdag nog een grapje gemaakt met R. Mijn moeder staat bij de hemelpoort en vloekt: wat flikken jullie me nou?!?
De laatste dagen wordt mij steeds meer duidelijk dat je je echt niet lekker voelde. Dat je je slechter voelde dan dat je mij liet zien. Of ben ik zo blind geweest, mam? Heb ik de signalen gewoon weggewuifd samen met jou? Ach, het zal wel griep zijn??
Ik probeer me je gezicht voor te stellen in de kist. Het was opgezet, want het heeft immers uren op de grond gelegen. Of heb je misschien toch veel pijn gehad? Heb je het misschien toch gemerkt? Ik hoop het niet, mam! Dat maakt me erg verdrietig.
Ik hou me dus erg vast aan de woorden van de dokter. Maar je snapt, als het donker wordt en stil om je heen komen de gedachten als muisjes. De twijfelgedachten! Het is daarom dat ik nu zo slecht tegen de stilte kan! Als R. naar bed gaat, ga ik ook. De gedachte om alleen in de kamer te zitten maakt me erg onrustig.
En toch zit ik hier nu op de bank, de televisie is aan. Serious Request is aan. Ik zie lachende mensen, zwaaiend naar de camera. En ik zie dat het leven doorgaat. En ik ga ook door!
Morgen, nou ja, straks komen de hulptroepen om jouw huisje zo goed als leeg te halen. Niet om je uit te wissen, zeker niet! Maar volgende week is het kerst, en dan is het nieuwjaar. En dan ineens heeft niemand nog tijd om R. en mij te helpen! Ze zijn nu allemaal nog vol verdriet en erg behulpzaam. Ik maak er makkelijk  gebruik van. En uitwissen doen we niet, we gaan van jouw huisje en ons huisje een leuke mix maken. Het is gloednieuw!! De kasten die we bij de Ikea samen hebben uitgezocht komen in de keuken. Natuurlijk met het bruine servies! In de ander komt mijn eigen witte servies!Ik denk dat het een mooi geheel gaat worden! Mam, we gaan het gewoon niet uitwissen noemen, maar een manier om je dicht bij me te houden!
En dan hoeven ons niet meer zorgen te maken om jouw huisje.
Lieve mam, ik merk dat het schrijven aan jou me rustiger maakt. Dus ik ga dat vast nog vaker doen! Voor nu kruip ik weer even lekker naast R. Want voor ik het weet staat het circus hier voor de deur!! Let the clowns come in!!

Dikke kus!

zondag 15 maart 2015

Ik ben sterk

Even niet meer zeuren over terugvallen en onzekerheden, niet meer blijven hangen in die spiraal. Dat doe ik al een tijdje en het gaat me goed af. Positief denken wordt al een gewoonte van me waar mijn omgeving gek van wordt. Ook geen aannames en invullingen meer, als je wilt weten hoe die ander het bedoelt kan je er naar vragen. Maar ga het zelf niet invullen!
Ik  had een klik met een collega, We schelen ongeveer vier jaar, zij is ouder. Zij heeft een gezin, een aantal jongens en een meid. En daar is ze heel happy mee. Dat gun ik haar ook. Helaas zat ze niet helemaal lekker in haar vel, dus ik gaf haar af en toe een bemoedigend woord en een aai over de bol. Ze vertelde me alles, tot ik ineens tegen een muur opliep! Echt, van het ene moment op het andere. Twee dagen lang heb ik naast iemand gezeten die amper wat zei, en die de temperatuur aardig liet dalen. Ik had wel gezien dat zij werk terug had gekregen omdat haar rapportages niet volledig waren, maar had haar nog bemoedigend toegesproken dat ze het wel kon en dat het wel goed zou komen. Helaas was die collega in een onzeker vogeltje veranderd. En toen die muur..
Ik voelde dat die muur persoonlijk was, echt aan mij gericht. Ik zag bepaalde maniertjes terug die ik zo herkende. Ik zag mezelf in eerdere situaties. En dat is best confronterend!
Op vrijdagmiddag na het werk krijg ik het verlossende bericht. Na eerst wat berichten over haar gezondheid krijg ik te horen dat ze zich in de zeik gezet voelde, door mij en nog een collega. BAM! Hoe ga je daar nu weer mee om? Ik besloot gewoon om afstand te nemen. Het gevoel is iets waar ik niet aan kan en mag komen, en ik vind het jammer dat zij dat zo voelde. Dat kan ik benoemen en dat heb ik als bericht terug gestuurd. Ik wist wat ze wilde, maar ik heb me er niet toe laten verleiden. Ik heb afstand gehouden, en dat doe ik nog steeds. Ze probeert nu wel weer gewoon te doen, het gaat een beetje geforceerd en onnatuurlijk, en ik houd afstand.
Ik heb net afstand gedaan van een zogenaamde vriendin en die zelfs eindelijk van mijn Facebook geflikkerd en dan zal ik verder gaan met mijn collega? Nee dankjewel. Types die hard roepen dat iedereen ze maar moet nemen zoals ze zijn, vergeten dit altijd zelf om te doen! Die types loop ik tegenwoordig liever voorbij want daar komt vaak gedonder van!
En door deze situatie weet ik het, ik ben niet terug bij af, ik ben sterk!

maandag 2 februari 2015

Verval

Langzaam maar zeker verval ik in mijn oude gewoontes. Ik koop weer koek, drop en chocola. Koffie met niet twee maar met drie koekjes! Een tweede kopje wil ik ook wel want dan neem ik er een lekker chocolaatje bij! En voor ik het weet is die doos half leeg! En o ja, ik had ook nog drop gekocht!
Geen wonder dat ik moe ben. Ik krijg weer veel te veel suikers en koolhydraten binnen. Ik weet het. En bij elk hapje weet ik het. Dit komt niet goed, je gaat de verkeerde kant op, neem liever een appel!
En toch doe ik het niet! Komt het omdat het koud is? Komt het omdat mijn velletje even niet zo lekker zit? Komt het misschien gewoon omdat ik het enorm druk heb in mijn hoofd? Of omdat ze hebben zitten rommelen in mijn baarmoeder? 

Ik weet het niet en ik probeer er al tijden achter te komen waarom die lekkere verkeerde dingen mij weer in hun greep hebben. Of til ik er te zwaar aan? Een afkickfase na december? 
Het maakt me en beetje ongerust. Ik ben bang dat ik straks de goede weg niet meer kan vinden, dat ik straks helemaal dichtgroei en het beetje fitheid en lenigheid wat ik weer terug had weer zal kwijt raken. En juist omdat ik er te zwaar aan til, krijg ik onrust in mijn hoofd en heb ik weer trek in suiker en koolhydraten? 

Ik weet het echt niet! En hoop gewoon dat ik morgen wel weer mezelf ben! 

donderdag 8 januari 2015

Loslaten

Wat energie kost moet je loslaten. Dat weet iedereen. En soms is het erg moeilijk. Het geldt voor veel dingen, zoals bijvoorbeeld vriendschappen. Al een tijdje wil ik een zogenaamde vriendin op Facebook loslaten, net even een stapje verder dan ontvolgen. Ontvolgen is hypocriet in mijn ogen. Zoiets als niets meer met iemand te maken willen hebben maar toch bang zijn om iets te missen. De vriendschap tussen haar en mij blijkt niet te werken. Klaar. Het leuke aan deze toestand is dat ik weet dat zij mij ook niet volgt. Maar ook zij verwijdert mij niet. En zo wordt een schijnheilig een vriendschap in stand gehouden. Dit druist tegen mijn gevoel in. Ik ben vrij rechtlijnig in dit soort dingen. En toch kan ik zulke dingen vrij lang in stand houden.
Momenteel heb ik een bestuurlijke functie die ik met veel enthousiasme ben aangegaan. Door verloop van tijd begint deze functie me steeds meer energie te kosten. De communicatie met de mede-bestuursleden gaat niet goed, we willen en kunnen elkaar soms niet begrijpen. En als het bestuurlijk niet goed zit, gaat dat door alle lagen.  Kortom, voor mijn gevoel rommelt het aan alle kanten. Ik krijg de boel niet goed op de rit, de neuzen blijven elke kanten op wijzen. En toch leg ik mijn functie niet neer. Met steeds minder motivatie probeer ik steeds weer er iets van te maken. Het voelt als falen.
Falen. Dat woord flikkert met grote rode neonletters door mijn hoofd. Falen!! Een vriendschap kan ik niet onderhouden. Een vereniging kan ik niet bijelkaar houden. En voor mezelf zorgen lukt ook maar niet. Deze week zit ik totaal niet lekker in mijn vel. Ik ben erg moe, slaap slecht en voel me eenzaam. Ben er erg aan toe om met vriendinnen te ginnegappen over niets. Maar heb er geen energie voor! Ik weet dat een smoothie een beter ontbijt is dan alleen die banaan. Maar ik vind het wel makkelijk zo.
Afgelopen maandag heb ik een nieuw spiraaltje gekregen en ik ben daardoor waarschijnlijk uit mijn hum geraakt. Het blijft toch roeren in je baarmoeder.  Vrij pijnlijk ook!  Is het dus mijn hormoonhuishouding wat nu spreekt of nog de suiker en koolhydraten van afgelopen tijd. Ik heb even geen idee en heb ook niet de energie om er over na te denken. Tijd dus om ruimte in mijn hoofd te creëren en dus is het einde bestuurlijke functie! Ik faal nirt, ik ben gewoon de juiste persoon niet om de boel bijelkaar te houden!!

maandag 5 januari 2015

Gelukkig nieuwjaar!

Een nieuw jaar. Een oud jaar net achter de rug met veel gebeurtenissen,  zoals iedereen. Dromen zijn uitgekomen en andere dromen zijn ontstaan. Zo hoort het.
Gestopt ben ik afgelopen jaar bij Fysio. Ik kreeg mezelf niet meer gemotiveerd.  Elke week opnieuw probeerde ik mezelf te verbeteren, records schreef ik namelijk op, maar als je na een half jaar nog steeds niet verbeterd bent dan klopt het niet. Ik heb het heel netjes tegen Fysio gezegd, ben niet met stille trom vertrokken. Eega was wel mee ter ondersteuning en heeft me daarna bij hef zwembad afgezet. Zo heerlijk om die banen weer te zwemmen. Ja, dat is toch wel iets wat bij me past. En het daardoor ook veel langer volhoud.
Dansen doen Eega en ik ook nog steeds. Hoewel ik een idee heb dat wij niet helemaal bij deze dansschool passen. Kouwe kak! En van de eigenaar krijgen we amper een goedendag! Dus kijken we stiekem om ons heen om eventueel naar een andere dansschool over te stappen volgend jaar. We hebben in ieder geval besloten om niet voor zilver af te dansen. Geloof dat ik daar nog niet aan toe ben, ik leg hierbij mijn lat weer eens veel te hoog!
Een mooie afsluiter van het jaar kreeg ik al in oktober.  Toen hoorde ik dat ik uit de gevarenzone van COPD ben. Mijn longinhoud zit op 72%. Ik ben me zeer bewust dat het een minimale marge is, ik zal dus dit jaar mijn best moeten blijven doen. Mijn plannen zijn goed, alleen heb ik wat opstart-problemen. Het begin is er! Met de beste wensen!