donderdag 25 april 2013

Twee vriendjes

Suiker en Koolhydraat zijn twee vriendjes van elkaar. Twee vriendjes die schadelijk zijn voor mijn lichaam, en misschien wel voor vele lichamen.Deed ik nog euforisch omdat ik ontdekte dat ik er niet tegen kan, eigenlijk vind ik het helemaal niet leuk. Ik ben mijn koolhydraatarme brood nu wel eens zat, ik verlang naar een witte boterham met een dikke laag pindaakaas, driedubbel!! Men neme een witte boterham en smeert daar een dikke laag pindakaas op, leg daar een witte boterham op en smeer daar dezelfde hoeveelheid pindakaas op en ook daar komt een witte boterham op. Dat is zó lekker!
En ik verlang naar meer dingen, maar het ene zit vol suiker of het andere zit stikvol koolhydraten! Ik ben die crackers even helemaal beu!
Nu moet ik ook al kijken wanneer ik feestjes heb, zodat ik mijn balansdagen kan inplannen. Dit betekent voor mij dat ik weer veel met eten bezig ben. Wederom om te overleven, want anders word ik moe en depressief. Probeerde ik die gevoelens vroeger niet met koolhydraten en suiker weg te eten?? Twee vriendjes van vroeger die nu een beetje vijandig zijn geworden. En ik heb er maar mee te leven!

woensdag 24 april 2013

Ik heb gelijk

Koolhydraten maken mijn lichaam moe! Ik voel me vandaag weer lekker energiek en heb weer de lust om dingen op te pakken. Koolhydraten putten mijn lichaam uit, zodat ik na een koolhydraatvol weekend een katerig gevoel heb. Wat erg! Eerst houdt het me een hele nacht uit mijn slaap en daarna kan ik niet op gang komen. Dit betekent dat ik streng voor mezelf moet gaan worden en duidelijke keuzes maken. Dit houdt voor mij is dat ik op zondag al mijn balansdag moet nemen. Vooral als ik, net als afgelopen weekend, al op vrijdagmiddag begonnen ben met suikers en dergelijke. Zaterdagavond dan een fles Canei en zondag heb ik ook nog eens een paar biertjes gehad. En het schiet me net te binnen dat ik in verband met tijdgebrek op maandagavond ook nog een halve pizza heb gehad. Als ik het allemaal zo oplepel vind ik het zelf ook wat te veel van het goede! Maar het klopt allemaal wel. Ik ben gewoon allergisch voor koolhydraten! En de komende maanden heb ik vette pech, want de nodige feestjes komen er aan. Ik denk dat ik maar eens een strak schema voor mezelf ga opstellen met balansdagen en zo. Want om nu elke week met een kater te zitten, daarvoor heb ik veel te veel te doen!

dinsdag 23 april 2013

Uitgeteld

Ik begin een patroon te ontdekken. Eentje waar ik niet zo blij mee ben maar veel verklaart. Vandaag was is uitgeteld, moe en had ik hoofdpijn. Ik wilde zwemmen om hier van af te komen, helaas had ik de verkeerde tijden door gekregen dus ik stond voor een dichte deur.  Veel kwam er niet uit mijn handen vandaag. Gisteren ook niet echt. En vanavond valt in eens het spreekwoordelijke kwartje. Na een koolhydraatrijk weekend moet mijn lijf bijkomen. En vandaar ook mijn honger naar zoetigheid! Het is natuurlijk leuk dat ik me in de weekenden niet veel van de koolhydraten aantrek, en dit weekend was het extreem met een vleug alcohol, maar ik moet toch maar op zoek naar een goede balans. Twee verloren dagen kan het toch niet helemaal waard zijn!

Uitslag

Gisteren mijn conditietest gedaan bij Fysio. Natuurlijk was ik weer nerveus, dat hoort er bij. Gelukkig had ik een druk weekend ervoor, ik heb er niet veel over nagedacht, dus de zenuwen vielen mee Toch gek dat voor een test waarbij je eigenlijk niet kan falen zo enorm nerveus bent.
Maar ik ben zeker niet ontevreden met de uitslag! Ten op zichte van de laaste keer, ongeveer een jaar geleden, is mijn conditiecijfer omhoog gegaan. Ik heb nog een slechte conditie maar van 18 naar 25 is een kleiner sprongetje dan van 14. En ook mijn longinhoud was verbeterd!! Ja, heerlijk! Dat komt mijn uithoudingsvermogen alleen maar ten goede en daardoor wil ik gewoon nog veel meer bewegen!
Ook heb ik op de weegschaal gestaan. En helaas, ik weeg nog even zwaar als toen. Ik had echt gedacht dat ik tien kilo minder zou zijn! Ze zeggen dat vrouwen altijd tien kilo liegen over hun gewicht, als ik dat ook ga doen komt het helemaal goed!! Met mijn grote mond riep ik gelijk: Ik wil de volgende keer er tien kilo af hebben! Waarop Fysio mij aankijkt en droog vraagt: Wanneer is de volgende keer? En waarom niet negen? Tien kilo klinkt gewoon lekker, maar geen idee wanneer dat te halen is. Daar ga ik eens goed over nadenken!

zondag 21 april 2013

Klaarwakker

Het is vijf uur in de ochtend en ik ben klaarwakker. Na een heerlijk gezellige avond met Rots en haar lief, waarbij tranen soms over de wangen rolden van het lachen, zou je toch denken dat ik als een blok in slaap zou vallen. Helaas! Ik heb het enorm koud en ben klaarwakker. Waarschijnlijk een flinke oppepper door de suiker die ik genuttigd heb. Een glas cola, een kommetje ijs, en een fles Canei. Als je dit leest, voel je gewoon de suikershock!
Helaas werden mijn handen niet koud na het eten, ik had graag Rots willen laten voelen hoe koud maar is dat niet vaker zo? Nu lig ik te rillen van de kou, voelen mijn handen aan of ik uren in de vriezer bezig geweest ben en voel ik me in de verte moe maar totaal niet slaperig. Ja, dat moet echt de suiker en de alcohol zijn! Maar het was het waard, zo vaak drink ik niet en zeker geen Canei.
Hebt trouwens een ontzettend mooie opsteker gekregen want volgens Rots en haar lief is het gevolg van mijn kilostrijd goed te zien! Ik bewansel dus op dit moment echt de goede weg. En daar ben ik zo blij om!

donderdag 18 april 2013

Het uur U

Mijn moment nadert. Fysio en ik hebben woensdagavond een afspraak gemaakt voor de test. De conditietest! Gewoon kijken hoe goed mijn conditie is. Ik ben er klaar voor! Ik ben nu al nerveus, maar ben er klaar voor. Ik heb zelfs om een weegmoment gevraagd!! Want ik merk dat ik het nodig heb. Iemand met diabetes kan door middel van het meten van de suikerspiegel weten of ie op de goede weg is. Ik heb geen getal, waaraan ik me kan meten. Ik voel me wel goed, dat is het belangrijkste. Maar toch..
Ik ben heel benieuwd of het me mee of tegen gaat vallen. Natuurlijk ben ik bang voor het laatste, dat ik me positiever voel dan dat het uiteindelijk is! Het woord falen dreunt bij het opschrijven gelijk door mijn hoofd, maar ik probeer daar niet naar te luisteren. Ik ben nu de goede weg ingeslagen, wellicht met een eetgedrag wat bij mijn lichaam past. Dit is gewoon mijn eerste weegmoment en het gaat de volgende keer gewoon minder zijn!!

Sporten

En of ik opgeknapt ben van het sporten! Heerlijk! Ik heb lekker mijn schema afgewerkt, en toen bleek dat het uur iets te kort was ben ik gebleven om het af te maken! Gewoon lekker de oefeningen doen. Gewoon je shirtje nat van het zweet laten worden. Moe word je wel, dus kan je beter iets gedaan hebben zodat je voldaan moe bent. En daardoor ben ik mijn hangerige moeheid kwijt. Ik neem me dus weer strak voor om mijn loopjes weer te gaan doen. Die schoten er steeds bij in, maar dat moet anders. Bewegen is goed voor je lijf en je geest! Nooit gedacht dat ik dat eens hard zou roepen. Misschien toch wel, in de tijd dat ik nog waterpolo deed kon ik er ook geen genoeg van krijgen. Ik ben dol op water! Mijn vreugde is dan ook groot dat ik per dag een half uur kan zwemmen, van Fysio!! Bijna elke dag, gewoon omdat ik patiënt ben. Stiekem is een half uur me te kort, maar het is beter dan niets! Ik hoop dat Fysio me ooit eens aan de kant training gaat geven, zodat het eens kan zien wat water met me doet! Maar als ie me wil laten sprinten, moet ik eerst een nieuw badpak kopen.

woensdag 17 april 2013

Oppepper

Zit ik gistermorgen heel stoer op Twitter te verkondigen dat het lastiger is te bloggen als het goed gaat dan als het slecht gaat, heb ik er ineens helemaal de balen van! Het koolhydraatbeperkte brood smaakte me ook al niet meer, gewoon geen zin meer in. Nu weet ik dat ik daar vaker over blog, over uitzonderingsdagen en mijn verlangens naar chocola en chips. Gisteren was ik het echt allemaal beu. Moe! Zat! En erger nog, mijn goede humeur is ook weg! Ik hang maar rond en ik heb nergens zin in.
Plots schiet het me te binnen, ik heb mijn puf ook al twee dagen niet genomen. Daar word ik ook erg moe van! Ik neem tegenwoordig trouw overal mijn puf mee naar toe, maar het gebruik ervan stel ik telkens uit. Stom eigenlijk, want het kost me heel weinig tijd, het is even draaien en het tuitje in mijn mond steken en dan diep adem halen! Meer is het echt niet, en het kan zoveel schelen! Maar goed, ik puf weer! En ik ga vanavond lekker sporten! Daar knap ik ook heel veel van op. Morgen gaan we met frisse en goede moed weer lekker aan de slag!

vrijdag 12 april 2013

Hormonen

Kan iemand wat tegen mijn hormonen doen? Ik heb trek in chocola en drop en ook vooral heel veel zin om in huilen uit te barsten! Om niets! Natuurlijk om niets, want dat hoort er bij. In gedachten eet ik nu de lekkerste dingen, in het echt eet ik een aantal dropjes. Ja, die pot hebben we al een half jaar in huis en nu ineens heb ik de behoefte om hem helemaal leeg te eten.
Of is het net zo als roken? Als je een keer zondigt vraagt je lichaam de hele avond om meer? Eega en ik hebben namelijk een lekker broodje in de stad gegeten. Met veel groenvoer! Maar ja, het broodje zelf was niet koolhydraatarm, dus lijkt het net of mijn lichaam om de koolhydraten vraagt.
Ik hou het toch maar op PMS. En dat herinnert me er aan dat ik vanaf november al een verwijzing naar de gynaecoloog heb liggen. Voor een uitstrijkje en een nieuw spiraaltje. En even tussen neus en lippen gezegd: ik vind het maar niets. Voor twee jaar terug is bij mij die onbezorgdheid weggenomen, baarmoederkanker in mijn naaste omgeving. Dat ik daar nu een issue van maak, blijkt wel dat ik gewoon last heb van PMS. Ik herken de verschijnselen maar dat maakt mijn humeur er niet beter op. En vooral als het syndroom op een donderdagavond valt, ben ik niet te gebruiken. Ik neem mij nu dus voor om morgen gelijk een afspraak te maken en ik ga nu een heerlijke jankfilm kijken. Tissues erbij en misschien een fles wijn. Helaas zijn mijn rijstwafels op en ook mijn nootjes. Zou ik zoute stokjes mogen hebben??

woensdag 10 april 2013

Het W-woord

Waarom laten we getallen zo belangrijk zijn in ons leven? Dat heb ik me altijd al afgevraagd. Als dochter van een chronische lijnster kreeg ik al snel door dat een streefgewicht niet gelukkig maakt. 's Morgens op de weegschaal en 's avonds ook nog een keer. Wanneer het getal iets lager stond in de avond dan was het humeur goed, was het hoger dan kwamen de excusen van stal; veel gegeten, veel gedronken, niet kunnen poepen.. Toen ik dus op mezelf ging wonen had ik geen weegschaal in de badkamer. Ik vind het getal van mijn gewicht eigenlijk niet zo belangrijk. Ik voel me geen slachtoffer van mijn gewicht. Ik kan ook slecht tegen vrouwen die dat wel doen, die denken dat streefgewicht gelukkig maakt. Ik ben deze kilostrijd ook niet begonnen met een streefgewicht, ik wil gewoon af van die koude handen na het eten en mijn kortademigheid. Gewoon lekker in mijn vel zitten. Toch begint er iets aan me te knagen, want natuurlijk wil ik ook wel eens weten of ik de weg die ik bewandel goed is. Meten is weten, en aan de hand van het meten van mijn gewicht zou ik kunnen zien of ik moet doorwandelen. Toen ik de eerste keer aan Bewegen voor Kneusjes deed, moest ik na een lange tijd de weegschaal op. Ik heb gehuild om het getal wat te voorschijn kwam. Ik was ook boos en teleurgesteld. Ik voelde me ook niet lekker in mijn lijf! Ik had net te horen gekregen dat ik astma had en voor de rest van mijn leven aan de puf moest. Van mijn actieve leven, met twee keer fanatiek sporten en de nodige actie door vergaderingen was niets meer over. Ik was uitgeblust!
En nu begin ik me weer die meid vol actie te voelen, lekker sporten en ik ben weer actief in het verenigingsleven! Dat voelt enorm goed! En toch knaagt er iets. Eigenlijk is dat iets begonnen te knagen met de vraag van Fysio. Hij vroeg me naar mijn doel! Mijn doel is om lekker in mijn vel te komen zitten, maar ik ben bang dat dat niet helemaal concreet genoeg is. Moet ik dan toch maar een weegschaal in huis halen? Wetende dat dat net zo'n obsessie voor jou kan worden als dat bij je moeder zag? Of doe ik net zo als in het programma Obese, en spreek met mijn Rots weegmomenten af. Ik ga hier eens goed over nadenken.

zondag 7 april 2013

Insomnia

Het is twee uur in de morgen. Drieënhalf uur geleden ben ik naar bed gegaan, op zaterdagavond. Ik was moe,doodop. En nu zit ik op de bank. In gedachten scan ik de koelkast, maar er zit niets in wat mij voldoening zal geven, in de kast ook niet. Drop, worst, chips, het is in huis, maar ik heb er geen trek in. Juist, ik heb er geen trek in! Ik heb geen zin om met een opgeblazen gevoel wakker te worden, en met een smaak in mijn mond alsof ik mijn dooie hond heb opgegeten. Heb net geprobeerd om mijn hoofd stil te krijgen met een rijstwafel, chocolade want chocola helpt altijd. Nu niet, de dag heeft even wat te veel hoogtepunten gegeven en ook wat zorgen over de toekomst. Bepaalde onzekerheden en ook dat ik met bepaalde dingen niet door durf te pakken. Geen idee hoe ik dat wil en moet hebben. Komt tijd, komt raad zegt men dan. Maar ik heb nu wel in de gaten dat dat niet met eten komt. En voor een rondje om de vijver ben ik echt te moe. Misschien moet ik het vieren dat ik mijn troost in ieder geval vannacht niet in eten zoek!

dinsdag 2 april 2013

Sjokker

Ik ben vandaag een sjokker en geen jogger. Ik word gewoon moe van mezelf. Of het komt van de overmatige suiker van vannacht of toch te weinig puf, ik heb werkelijk geen idee. Ik heb daar net goed over na kunnen denken. Tot mijn eigen schrik kom ik tot de ontdekking dat ik maar één keer per dag puf, de tweede keer vergeet ik gewoon. Ik neem trouw het witte dingetje overal mee naar toe, maar ik doe er verder niets mee. Niet handig, want ik voel dat mijn benen snel verzuren en ook tussen mijn schouderbladen voel ik iets. Geen pijn, maar een lichte irritatie. Ik moet echt vaker gaan puffen! Maar het kan natuurlijk ook zijn omdat ik de afgelopen dagen een beetje lui ben geweest. Weinig beweging dus weer opbouwen! En het kan natuurlijk ook de suikerboost van vannacht zijn. Het maakt niet uit, ik wandel gewoon door naar de apotheek. Gelukkig staat er halverwege een bankje waar ik gretig gebruik van maak. Ondertussen mezelf enorm uitlachen, maar ach, ik zit. Dit is vaak het dode punt van dit stuk. Het is dezelfde route als naar het zwembad en naar Fysio. En altijd heb ik hier een uitrustmomentje nodig. Ik ga bijna denken dat het psychisch is.
Ik was eigenlijk niet van plan te lopen, maar ik had een heel lieve mail van een lezeres in mijn mailbox. Zij haalt haar hometrainer onder het stof vandaan en zal eens kijken of hij zijn werk nog naar behoren doet. Als iemand mij schrijft dat ze bewondering voor mij heeft en dan zelf haar hometrainer te voorschijn haalt, kan ik natuurlijk zelf niet op mijn luie kont blijven zitten. Ik heb hier nog een aantal pufs staan die naar de apotheek moeten. Twee ervan heb ik per ongeluk in de wasmachine gehad, en een aantal zijn over de uiterste houdbaarheidsdatum. En door deze naar de apotheek te brengen in plaats van in de prullenbak te gooien, draag ik een klein steentje bij aan het milieu.
De terugreis gaat gelukkig makkelijker, mijn benen zijn wat opgewarmd. Toch sjok ik me door de afstand heen. Dit brengt me totaal geen plezier in het wandelen, dit voelt als een marteltocht. En ik hoop dat het morgen toch beter gaat. Terwijl ik de laatste straat oversteek voel ik de straffe oostenwind in mijn gezicht en ik snap het ineens! Ik ben gewoon veel te snel van start gegaan met de wind in mijn rug! Morgen maar weer lopend naar Fysio!  
 

Zeeziek

Ik lig weer in bed, in het holst van de nacht. Een paar uur eerder lag ik hier ook al. Ik kan niet slapen. Kon zeer zeker niet slapen. Honger hield me wakker. Een honger die ik heel goed ken. Ik heb er aan toe gegeven. Al een tijdje zat dit in de lucht, en vannacht was ik niet sterk. Chips heb ik gehad en een heerlijke caramelpudding. Die was echt lekker. Eigenlijk wilde ik ook nog koek, ik verlang gewoon naar de smaak van koek! Toch kon ik dat wel weerstaan. Maar het liefst had ik dat ook nog gezocht. Waarom heb je het in huis? hoor ik je vragen. Ik woon hier samen met Eega. En hij hoeft niet op rantsoen. En hij hoeft niet de dupe van mijn insulineresistentie te worden. Hij is mijn lief, hij is niet mijn voedselpolitie. Ik val hem al te veel lastig met mijn gezeur over koude handen en eetgedrag en of het wel te zien is dat mijn buik wat kleiner is geworden en mijn borsten wat groter.
En ik wil het ook gewoon in huis kunnen hebben. Ik moet sterk zijn en dat ben ik ook. Soms niet. Nu niet. Ik denk dat ik me nu een beetje aan het afzetten was. Familiebezoekjes die uren over lijnen en hardlopen gaan. Vooral lijnen. Daar heb ik zo'n hekel aan. Vooral die speciale ondertoon en blik naar mij toe. Indirect voel ik het. Als je wilt afvallen, is wandelen beter dan hardlopen! Ik hoor het haar nog zeggen. En ik hou wijselijk mijn mond. Ze moesten eens weten! Mensen weten ineens wat goed voor jou is omdat ze zelf bezig zijn. Net als een kennis die al tijden als een razende fietst op haar hometrainer Ik kom er telkens zo bezweet vanaf, fiets als een dolle maar ik val er niet een kilo vanaf! En over een half jaar hebben ze er weer twee maten bij! Ik ben mijn eetgedrag aan het wijzigen, dat is mijn hoofddoel, mijn gewicht huppelt er lekker achter aan.. Ik zet mezelf niet op rantsoen, want dan ga ik helemaal met mijn suikerspiegel schommelen, en van schommelen word je zeeziek!