Roze koeken

Ik ben de hele week al vervelend en onrustig. Een vol hoofd en een volle agenda. En dat terwijl ik nu nog geen baan heb. Eén van de stressfactoren was dan ook een uitslag van een sollicitatiegesprek. Ik heb een beetje gebluft en verloren, helaas. Ach, stiekem ben ik er niet al te veel verdrietig om want de reistijd was wel erg lang en het ging om een volledige baan. Maar aan de andere kant is het jammer. Eega en ik moeten nodig het huis een beetje opknappen dus dan wat meer centjes in de portemonnee zou erg lekker zijn. En het ritme zou erg goed zijn, hoewel ik me redelijk aan mijn schema hou. Vaak is thuiszitten niet het beste voor mensen die wat aan hun gewicht willen doen, ik heb er gelukkig geen last van. Ik kan er lekker de hele dag mee bezig zijn. Niemand die er last van heeft. Ja, Eega misschien. Want ik betrap me er zelf op dat ik regelmatig aan hem vraag of het wel te zien is of er wat af is. De afknapper in elke relatie! En Eega knikt me elke keer bemoedigend toe "Ja hoor, schat, echt wel!" Maar goed, deze week had ik het moeilijk. En dingen gegeten die niet echt handig zijn. Gelukkig is het bij een bodempje chips gebleven, en niet een hele zak. Zelfs mijn roze koeken kon ik weerstaan. Eega vertelde me eergisteren bij het eten dat ie zelfs een pak heeft weg moeten gooien. Een pak roze koeken weggooien!! Grote ogen keken hem aan. De uiterste houdbaarheidsdatum bleek te zijn verstreken en de koeken waren al helemaal wit uitgeslagen. Met een grote grijns heeft ie ze in de prullenbak gegooid. Mijn drang naar onhandige dingen, ik noem ze onhandig omdat slechte dingen wel heel dramatisch klinkt, was groot deze week. Vooral de drop was onweerstaanbaar. Een hele zak Harlekijntjes ligt er in onze kast. Begin van deze week en nu nog. En ja, het is dezelfde week. Maar je wilt niet weten hoe vaak ik in gedachten die hele zak in één keer heb leeggevreten. Haha, had het iemand het laatst niet over zelfbeheersing?? Nou, eigenlijk heb ik die wel, want die zak ligt er nog precies zo, of Eega moet vandaag drop mee naar zijn werk hebben genomen. Een onrustig hoofd geeft dus een drang naar eten. Maar ook naar niet eten want ik heb ook wat maaltijden overgeslagen. Dat kan bijna niet meer, want sinds kort weet ik eindelijk wat flauw van de honger zijn betekent. Nooit gedacht dat ik het zou zijn, maar wat kan je daar naar van worden. Ik vind het ook een goed teken, mijn lichaam werkt momenteel lekker, krijgt goede energie binnen en straalt het ook naar buiten. En als ik een weekend te gek heb gedaan, merk ik dat gelijk aan mijn eigen energie. Lusteloos en futloos hang ik dan maar rond. Eén dag even afwijken kan wel, maar twee dagen wordt al lastig. En als ik dan ook nog vergeet mijn puf te nemen, dan ben ik helemaal niet vooruit te branden. Ik weet gewoon weer even waarom ik het allemaal doe!

Zelfbeheersing

Zelfbeheersing zegt Dr. Phil. Ik zucht eens diep. Het woord roept nare associaties in me op, beelden van grote dikke zichzelfvolproppende Amerikanen schieten door mijn hoofd. Precies zoals de media graag de dikke mens neer zet. Volproppend met eten, met het vet druipend van de kin, en natuurlijk met de handen eten, want bestek past niet in het beeld. Schransen, onguur vreten. Dat beeld ben ik niet! Zelfs mijn American Fatlady is niet zo! Hoe graag ik ook wil, ik kan niet verder lezen. Het woord dreunt op de pagina, mijn ogen glijden er telkens naar toe. Of is het woord me te confronterend? Als ik goed nadenk weet ik dat ik ook kan proppen. Chips, kaas, worst, brood, koek. O en niet vergeten: chocolade, drop en ijs. Als ik er eenmaal aan begin moet het op. Eerst is het lekker, zo lekker dat je nog eentje neemt, en nog één. Tot het bijna op is. Terug leggen in de kast wil ik niet, te confronterend want het herinnert me er aan dat ik meer dan de helft in één keer heb opgegeten. En stel dat ik daarna ook weer meer wil terwijl er niet meer is. Nee, helemaal opeten is de enige optie. Want het laatste restje weggooien kan ook niet! En terwijl ik dit zo schrijf weet ik hoe Dr. Phil het bedoelt, en weet ik dat ik eigenlijk geen haar beter ben dan die zichzelf volproppende Amerikaan. Alleen doe ik het met mes en vork!

Vlinders in mijn benen

En bij de laatste oefening heb ik vlinders in mijn benen. Moegetraind en verzuurd. Eega haalt me op, dat hebben we zo afgesproken omdat het de eerste keer weer is. En we weten niet wat voor oefeningen Fysio voor mij bedacht heeft. En ook omdat het zo verschrikkelijk koud is. Mijn longen doen hun best en ik heb immers met mezelf afgesproken ze een beetje te ontzien. Vermijd rokerige en bedompte ruimtes en dus ook temperatuurwisselingen. Met tranen in mijn ogen en vlinders in mijn benen loop ik op hem af, het is gelukt, mijn eerste training heb ik volbracht! Zonder mopperen, zonder zeuren, zonder morren gewoon de oefeningen afwerken. En ik heb alles gehaald wat er op de lijst staat!! Alles in de tijd gedaan waarin het moest, zonder pauzes! Het lijkt er bijna op dat ik verder ga waar ik vorig jaar ben gebleven! Ik ben zo blij want ik dacht dat ik echt na een minuut al zou strompelen!
Nu lig ik lekker op de bank en tik mijn blog op mijn smartphone. Mijn benen zijn heerlijk zwaar en ik ben moe. En ik voel me bruisen van energie!

Grens

Het uurtje lopen staat eigenlijk elke dag wel op mijn programma. Soms schiet het er wel eens bij in. Vandaag gelukkig niet. Met lief had ik een afspraak, ik zou zo ver mogelijk lopen en hij wilde me overal wel weghalen. Bepaalde punten in de stad waren een optie, tot een ijsje halen bij de Mac. En helaas, een kilometer van huis af, heb ik gebeld met de vraag of hij me wilde halen. Kou en mistig weer maakten dat ik het niet haalde. Drie kilometer is op dit moment gewoon mijn grens.

Doel

Wat is je doel? vraagt Fysio. Ik kijk hem aan of ik water zie branden. Mijn doel... Ik kan geen concreet doel aangeven. Gisteren las ik in het boek van Dr. Phil ook al dat ik een doel moet stellen. Lastig, want ik heb gauw de neiging om de lat voor mezelf veel te hoog te leggen. Of misschien nu juist te laag. Ik wil meer longinhoud en meer conditie. Ik wil weer een stukje gezonder zijn dan dat ik nu ben. Maar dat is niet concreet genoeg. Trouwens, nu kan ik veel tijd aan mijn gezondheid besteden, ik heb momenteel geen baan die veel tijd in beslag neemt. Dat kan gaan veranderen, en snel ook. Het kan ook nog een tijdje duren, ik heb werkelijk geen idee. Stel dat ik snel weer een baan heb, de banen waarop ik nu gesolliciteerd heb zijn voor 36 uur en anderhalf uur rijden van huis. Heb ik dan nog wel de puf om te gaan wandelen? Of zet ik nu al een joker in om het als excuus te gebruiken? Doelen kan je bijstellen, dat weet ik. Ik ben echter vaak van slag als een doel naar beneden wordt vastgesteld, ik heb dan een gevoel van falen. Verstandelijk weet ik dat het niet zo is, mijn hart zegt bij elke slag dat ik gefaald heb. Wat kan een mens al veel apen en beren op de weg zien voordat ie überhaupt de weg opgedraaid is.

Vraag me echter naar welke beloning ik wil als ik onder de honderd kilo zit en ik heb gelijk mijn antwoord klaar! Onder de honderd kilo, dat heb ik voor het laatst als tiener meegemaakt volgens mij. Mijn beloning zal dus ook iets zijn wat ik nog nooit heb kunnen doen! Want dat moet gewoon, jezelf belonen met iets wat je nu niet kan. Als ik onder de honderd kilo zit, ga ik een bungee-jump maken! Door mijn gewicht heb ik dat nooit gekund, het lijkt me geweldig!

Zover is het nog lang niet, ik heb nog een lange weg te gaan. Morgenavond begin ik met mijn fitness. Fysio heeft al gezegd dat het conditietraining wordt, want van krachttraining krijg ik behoefte aan koolhydraten. Top dat er zo mee gedacht wordt. Ik hoop dat ik me morgen niet al te veel hoef te schamen over mijn conditie! Ik denk dat ik deze stap eens ga belonen met nieuwe sportschoenen om morgen eens goed te beginnen!

Minpuntje

Na mijn euforische blog van vannacht kom ik vandaag toch met een kanttekening. Ik ben nog niet helemaal tevreden met de reactie van mijn longen. Het kan natuurlijk zijn dat ik weer veel te snel wil, maar af en toe bekruipt me de angst dat het toch een beschadiging heeft opgeleverd. Potverdikkie, had ik maar niet zo eigenwijs moeten zijn.
Ik heb daarom een verjaardag van een vriendin afgezegd, in haar huis wordt flink gerookt en weinig gelucht. Ik kan het gewoon nog niet aan! Ondanks mijn puf elke dag. Bij mijn ouders stapte ik naar binnen, beiden hadden net hun sigaret net uitgedaan en gelijk springen mijn longen in standje geprikkeld. Toen ik thuis kwam piepte ik als een klein muisje! Het spijt me heel erg voor die vriendin maar ik moest echt aan mezelf denken.
Toen ik mijn tweede longtest deed was er een goede verbetering, gemakshalve vergeet ik maar even dat er toen ook een jaar tussen de eerste en de tweede test zat. En veel beweging, onder begeleiding van een fysiotherapeut. Vijf minuten op de lopende band was echt te veel voor me. Als ik aan die periode terugdenk voel ik het schaamrood weer op mijn wangen. Dinsdag heb ik de intake om weer aan de slag te gaan. Ik ben nu al lichtelijk nerveus!

Obese

Een lieve vriendin vroeg me afgelopen week of het programma 'Obese' niet wat voor mij was. Met een camera op mijn snufferd afvallen! Ik moet er niet aan denken! Het getal van mijn gewicht wordt dan weer een obsessie (het valt me nu ineens op hoe de woorden obese en obsessie op elkaar lijken) en dat moet ik niet hebben. Toen ik bij de diëtiste liep, durfde ik op een bepaald moment ook niet meer te eten! Alles was voor mijn gevoel verkeerd. En ik was enorm bang dat ik overal te veel van zou eten. Nee, gewoon lekker voor mijn gezondheid wat sporten en op mijn voeding letten is mij meer dan genoeg!
En ik kan Wendy van Dijk niet uitstaan, vooral in het programma niet. Ik vind haar totaal niet geloofwaardig en oprecht overkomen. Nu ben ik altijd al niet zo weg van haar geweest maar in dit programma vind ik het helemaal erg. Vandaar dat ik alleen de laatste twee afleveringen gezien heb. Ik kon me er niet toe zetten.
Geen tv-programma bij mijn kilostrijd, gewoon lekker doorgaan met mijn eigen plan. Wat me momenteel goed afgaat! Af en tie moet ik wel eens smokkelen maar ook dat gaat anders. Althans, dat ging vandaag anders. De laatste stukjes van mijn bakje patat heb ik zonder pardon weggegooid, terwijl ik anders gewoon op at ook al vond ik het niet lekker. En zo ook met de punt van mijn hoorntje softijs. Niet lekker? Dan weg ermee! Dit is totaal nieuw gedrag voor me, en het voelde goed. Ik ben sterker dan het eten! Vanavond kon ik me ook beperken tot twee chocolade-eitje, hoe lekker ze ook waren! Ik ben sterk!
Helaas heb ik vandaag niet kunnen lopen, Eega en ik hebben gelukkig nog wel een klein rondje gedaan. Ik voelde namelijk dat ik nog wat energie kwijt moest. Misschien kan ik het morgen goedmaken en een flink stuk lopen.
Bah, wat een saai verhaal nu het zo goed gaat... ;)

Grote stap

Puffen, elke dag twee keer puffen met symbicort. Inmiddels ligt er overal in huis een aantal van die witte pufdingen. Ik weet ook dat ik er twee in mijn spijkerbroek heb laten zitten tijdens het wassen. Niet handig, want helemaal waterdicht zijn ze niet. En ik heb mezelf voorgenomen om elke dag te puffen, dus tijd voor nieuwe. Het was mooi weer vandaag dus ik kon mooi naar de apotheek wandelen. En dat terwijl ik mezelf een rustdag beloofd had.
Tegenover de apotheek zit het gezondheidscentrum waar ik een paar jaar geleden onder medische begeleiding heb gesport. Dus oversteken en naar binnen! Bij elke stap die ik dichterbij kwam werd de drempel wel hoger maar ik kon er nog makkelijk over stappen. Ik heb dus een afspraak gemaakt! Volgende week heb ik mijn intake. En stiekem zie ik er als een berg tegenop!!

Alweer

Ondanks de pijn van vannacht toch weer een eindje gelopen. Ik wilde niet zo ver, maar omdat Eega en ik verkeerd zijn gelopen, is het ongeveer dezelfde afstand geworden. Helaas is er een vertekend beeld ontstaan, ik moest na de tijd twee berichten op mijn voicemail beantwoorden. Ik dacht dat ik al op stop gedrukt had, maar na de gesprekken zag ik dat de teller gewoon doorliep. Nou ja, het gaat om de afstand, toch??

Bloggen

Dit blog is van mij, een soort dagboek. Mijn gedachten schrijf ik op en stuur ik zo het universum in. Dit werkt voor mij beter dan een schrift of boekje want dat stop je toch nog je rugzakje in. Ik heb er wel voor gekozen om onder een schuilnaam te schrijven, door mijn ervaringen in het verleden weet ik dat het altijd tegen me gebruikt kan worden. Een paar mensen weten dat ik blog en waarover. Een paar hiervan lezen daadwerkelijk mijn strijd! En hier zit momenteel mijn onzekerheid. Ik zou wel wat meer lezers willen hebben, en wat meer reacties. Van mensen met dezelfde ervaring of juist met hele andere gedachten. Mijn blog wordt niet aangeprezen, mijn blog wordt niet doorverteld. En dat is ook geen must. Stiekem in mijn onzekerheid denk ik dus dat ik niet goed bent, dat ik niet kan schrijven of dat het niet overkomt. Maar wie zit er nu op gezeur te wachten, zonder resultaten! In deze tijd van vluchtige contacten zijn mensen gauw verveeld en haken ze snel af. Maar voor wie schrijf ik eigenlijk? Ik schrijf dit voor mezelf! En ik kan zelf wel bepalen of het goed genoeg is! Voorlopig vind ik het nog erg fijn om te doen, dus ga ik lekker door!

Pijn

Ik kan niet slapen. Na veel moeite ben ik in slaap gevallen om na een uurtje weer wakker te worden. Ik heb ontzettend last van onrustige benen. Het is gewoon pijnlijk! Dit had ik in het begin van mijn fysiotherapie ook en ik slikte magnesiumpilletjes voor het herstel. Ik ben te moe om ze op te zoeken, ik wil slapen! In plaats daarvan zit ik nu op de bank, met een kop thee. En rijstwafels! De stroopwafel heb ik al op! Vanmiddag wil ik weer lopen, echter mijn zere kuiten bevordert mijn motivatie niet.
Is het werkelijk zo slecht met mijn conditie en gestel? Dat ik na een wandeling van bijna een uur en nog geen vier kilometer zo moet herstellen? Nu heb ik niet alleen last van mijn benen, maar ook een enorm gevoel van schaamte!!

Bewijsje!

Ver is het niet, en snel ook niet. Ook hoop ik dat ik het volhou!

Motivatie

Ik voel me gemotiveerd, ik wil weer aan de slag! Ik ga weer aan de slag met mijn stage, net zo lang tot het geen stage meer is en ik dus gewoon van eetpatroon ben veranderd. Heb er zin in!
Dat klinkt makkelijker dan gedaan, dat weet ik als geen ander. Ik ga de komende tijd eens goed op mijn gezondheid letten!
Gisteren heb ik een stukje gelopen, lekker standaard op de zondag. Ik heb dit keer eens doorgezet, geen vage excuses bedacht maar gewoon lekker een paar kilometer lopen. Natuurlijk mij zelf daarna wel beloond met een lekker visje wat we bij onze maaltijd hebben genuttigd. Dus niet eens extra hebben genomen!
Gisteravond had ik het gevoel dat het stukje wat te kort was, dat mijn benen iets meer hadden aangekund. Mooi om te weten, en nog mooier om er wat mee te doen!
Ook merk ik dat een beetje planning werkt. Ik zeg bewust een beetje, want ik gooi elke keer zelf mijn eigen planning in de war. Ik ben echter op zoek naar hulpmiddelen die het me makkelijker gaan maken. Zo houd ik sinds kort echt een takenlijstje bij. Menig taak heb ik al verschoven, maar zo blijft het wel in mijn gedachten en ga ik er vanzelf mee aan de slag als ik er flauw van ben. Ik merk dat ik het heel vervelend vind als ik in bed lig en me nog bedenk wat ik allemaal had moeten doen. Bij een nieuw eetpatroon hoort structuur en ik ben heel hard bezig om dat te zoeken. Bah, ik begin al echt een saaie doos te worden.
Op mijn smartphone heb ik een programma zitten wat mijn wandelingen bijhoudt, en ook hoe snel ik deze loop. Dit lijkt mij een goed hulpmiddel om zo elke dag een goede wandeling te maken, en wanneer het telkens iets verder gaat in minder tijd motiveert het alleen maar! De wandeling van gisteren heb ik ook gedaan. Helaas heb ik na de pauze niet op resume gedrukt, pas toen ik alweer een eindje op weg was, dus dit telt niet. Ik heb ook met een tempo van 8 kilometer gelopen, hahaha, dat haal ik echt niet. Voor twee jaar terug was 7,5 mijn tempo op de lopende band, en met mijn huidige conditie ga ik 8 dus echt niet halen.
Van de praktijkondersteuning heb ik vorige week ook een term gekregen: laag glycemische producten. Wortelen en bananen schijnen weer hoog te zijn, deze doen mijn bloedspiegel te veel schommelen en ik moet juist van de schommelingen af. Er is nog een lange weg te gaan!

Test

Gisteren was het weer tijd voor de jaarlijkse longtest. Helaas, de uitkomst was niet goed te noemen. Ook niet slecht hoor. Ik noem de uitslag gewoon erg teleurstellend. Zo loop ik vandaag ook een beetje rond, een beetje uit mijn hum. Ik heb een longkwaal, waarvoor ik elke dag moet puffen. En dat doe ik dus niet. Ik dacht dat de puf mij niet helpt, dat mijn longen zich goed herstellen en dat ik dus stiekem een melkkoetje was, want het zijn dure medicijnen. Helaas, mijn longen zijn bijna een keer zo oud als ik zelf ben. Maar het is niet alleen de puf die mij helpen de longinhoud groter te maken. Voor een paar jaar terug was dat de reden waarom ik naar de fysiotherapeut ging en de sportzaal leerde kennen. Drie jaar lang heb ik het volgehouden. Fitness is totaal niets voor mij, en toch was ik fanatiek genoeg. Mijn longinhoud verbeterde en ik voelde me ook wel goed. Het heeft er in ieder geval tot geleid dat ik nu wekelijks in het zwembad lig. Ja, wekelijks want mijn financiën kunnen elke dag niet aan. Gisteren is mij duidelijk geworden dat mijn lage longinhoud er voor zorgt dat mijn lichaam snel verzuurt. Dus momenteel krijg ik van twee dingen weinig energie, mijn eigen longinhoud en mijn eetgedrag. Aan dat laatste wordt heel hard gewerkt! Nu het eerste nog.

Fysiotherapeut

Ik heb een nieuwe hobby! Of nieuw is ie eigenlijk niet. Maar ik ben momenteel weer helemaal bezig met het bakken van koekjes, taarten en andere lekkernij! Ik vind het heerlijk, en het gaat me niet eens om het taart eten na de tijd. Nee, dat kan ik aardig laten staan. Natuurlijk wil ik wel proeven, maar de cake die ik laatst had, heb ik heel netjes en gedisciplineerd opgegeten. Elke dag een stukje. Misschien had ik het beter in één keer kunnen doen, maar dat wilde ik nu eens niet doen. Ik wilde laten zien, aan mezelf, dat ik me ook kan beheersen. En dat lukte! En het lukt me steeds vaker. Een zak drop hoeft niet meer in één keer op, chocolade kan tijden in de kast liggen, het gaat echt de goede kant met me op.
Mijn hobby is niet handig met de rest van mijn plannen. Donderdag moet ik naar de praktijkondersteuning van de huisarts, voor een longtest. Ik ga gelijk vragen om een verwijzing naar de fysiotherapeut. Ik ga weer fitnessen! Is het plan. Sterk punt is daarbij dat ik zoveel aanvullende premie betaal dat ik daar ook wel wat van terug wil zien. Ja, in tijden van crisis gaan veel mensen zo denken en omdat ik nog maar een zwembadabonnement van één keer in de week kan betalen ga ik nu dus onder begeleiding van de fysio weer sporten. Eigenlijk ben ik ook wel heel nieuwsgierig of het ook verschil gaat maken, of ik ook echt fitter en energieker ben nu ik minder met de koolhydraten. Ik merk echter wel dat ik er veel mee bezig ben. De stap is groot en laat me eigenlijk niet los. Het meest zie ik op tegen de eerste intake. Het gewicht, mijn bloeddruk en ook mijn conditie. Gewoon weer terug bij af, weer helemaal opnieuw in de opbouw moeten. En dan voel ik weer hoe zat dat ik het twee jaar geleden was. Hoe het me ging tegen staan. Maar misschien moet ik daar ook verandering in brengen, in plaats van individueel dit keer eens in een groepje. Elkaar motiveren en stimuleren. Ach, laat ik eerst donderdag maar eens afwachten..