vrijdag 25 januari 2013

Opstandig

Ik ben opstandig! Ik klaag nooit dat ik te dik ben, ik roep nooit bij verjaardagsfeestjes dat ik met het zoveelste dieet bezig ben. Ik heb mezelf geaccepteerd zoals ik ben. Compleet met onzekerheid en af en toe die gruwel over mezelf. Dat hoort erbij. Als ik 2.10 zou zijn, zou ik ook af en toe met mijn lengte worden geconfronteerd net zo als dat ik nu last heb van krakende wc's! Of dat ik niet een spijkerbroek kan vinden die past. Iedereen heeft wel iets wat ie totaal niet leuk vindt van zichzelf. Goed, ik geef toe dat een lengte minder schadelijk is voor de gezondheid dan tonnetje rond. Want daar word ik nu echt wel mee geconfronteerd. Deze week veel last van koude handen, ben moe en heb nergens zin in. En ja, mijn poeperij is in de war. Ik heb dus een lekkere-trek-week en ik heb daar aan toe gegeven. Dus straft mijn lichaam mij en dat maakt mij opstandig! Want het is zalig om tijdens een film een zak chips open te trekken. Het geeft wat extra ontspanning, of gezelligheid. Komkommer heeft die uitstraling en uitwerking echt niet. Als ik aan komkommer denk, denk ik altijd gelijk aan de zoveelste lijnpoging van mijn moeder. Komkommer en Spa Rood. Deze dingen roepen iets in me op waar ik de vinger niet helemaal achter kan krijgen, maar fijn is het niet. En mijn The Bad zegt nu dat mijn lichaam me dwingt om over te gaan op komkommers en rode Spa. The Good zegt dat dat mee valt, dat ik genoeg keuze heb om andere dingen te nemen die ik wel fijn en lekker vind. En ik? Ik word er gewoon Ugly van!

Oud gedrag

Het wordt lastig merk ik wel. Ik neig enorm naar oud gedrag. Het nieuwtje is er af en het spelletje is niet leuk meer. Ik zit op de bank en ik kan mijn aandacht niet bij de film houden. Dit is namelijk een leuke film en met chips zou ie zelfs nog veel leuker zijn. Ik heb honger! Ik wil eten! Ik merk in de supermarkt dat het chocolade weer harder begint te roepen. En zoals in de meeste tekenfilms voorkomt, heb ook ik mezelf op het schouder zitten. We zijn een drie-eenheid, The Good, The Bad and The Ugly. En die laatste zit natuurlijk in het midden. Het duurt lang voordat ik mijn leefstijl heb omgegooid. Ik eet trouw op werkdagen mijn koolhydraatvrije brood, erg lekker. Die van de supermarkt kan ik van harte aanbevelen.
Nu ik geen werk heb, ben ik 's avonds minder moe en ga ik dus later naar bed. En dat zijn ook van die moeilijke momenten. Al een paar keer heb ik er aan toe gegeven, de ene keer wat chips en de andere keer koekjes. Niet helemaal tot het gaatje eten maar gewoon The Bad stil krijgen. En afsluiten met een minola. Hoe houd ik mezelf voor de gek. Maar zoals ik al zei is het spelletje niet zo leuk meer. Was er voorheen nog verbazing over mijn koude handen, nu weten we dat het komt en is het alleen afwachten hoe koud. Verleidingen zijn groot, en soms zelfs een beetje te groot. Ik probeer mezelf niet te veel onder druk te zetten, want dan kan het helemaal mis gaan. Ik laat me gewoon deze week lekker knoeien. Ik krijg vanzelf van mijn lichaam op de donder. Eergisteren een halve zak chips tijdens een leuke film zitten eten en gisteren gelijk last met poepen. Dat kan geen toeval meer zijn. Iets meer suiker tot me genomen dan goed voor me is en gelijk voel ik me somber en futloos. Toeval? Nee, voor mij is dit geen toeval meer. Ik weet waar het van komt. En aangezien ik volgende week weer wil bruisen van energie, weet ik wat ik moet doen!

dinsdag 22 januari 2013

Zeuren

Niet kunnen zeggen wat je denkt, heel langzaam krijg ik er bij dit blog ook last van. Gewoon omdat ik al een tijdje niet meer tegen negativiteit kan. Enig idee hoe mensen kunnen klagen en zeuren? Gewoon omdat dat ene sneeuwvlokje wit is en niet paars zoals zij dat graag willen. Ik word er helemaal gek van. Ik open mijn Twitter en er verschijnt wel twintig keer FAIL in beeld. Goh, iemand maakt een foutje, heeft de schrijver van dat bericht zeker nooit gedaan? Dan zeuren dat het regent, of juist niet. Dat het te warm is, maar nu het vriest is het weer te koud. Nederland is het land van de klagers, het is nooit goed. En ik word er zo moe van. Negativiteit kost veel meer energie dan het positivisme. Niet alleen voor jezelf maar ook voor je omgeving. Ik merk dat ik mijn blog momenteel ook aardig probeer te houden, niet te veel zeuren want dat helpt niet. En ik weet precies wie mijn blog leest binnen mijn kring. In mijn jeugd heb ik geleerd dat boos zijn en verdrietig zijn negatieve emoties zijn, die moet je niet laten zien. Mensen willen vrolijke mensen als vrienden hebben. Ik ben er inmiddels gelukkig achter gekomen dat het niet altijd zo werkt. Dat je wel eens je verdriet mag laten zien, dat vrienden het ook fijn vinden dat ze in moeilijke tijden je kunnen steunen. Mensen die op dieet zijn kunnen ook zo zeuren. Dat ze zin in chips hebben maar dat komkommer gezonder is. De hele dag calorieën tellen en harder fietsen zodat ze het stukje chocola wel kunnen nemen. Dat kost energie, en levert eigenlijk niets op. Goed, als je niet dat stukje fietst en wel het stukje chocolade neemt, duurt het langer voor je op je streefgewicht bent, maar maakt dat gelukkiger? Maakt het slank zijn daadwerkelijk gelukkiger? Zit het geluk niet in jezelf? En als je wat positiever naar de dingen kijkt en ook naar jezelf maakt dat niet gelukkiger? Ik ben over het algemeen tevreden met mezelf. Af en toe zie ik wel eens de American Fatlady in de spiegel verschijnen en walg ik van mezelf. Maar ik baal meer van mijn lichaam als het me belemmert. Ik ben een sportieve meid, en helaas door een blessure durf ik niet veel sporten te beoefenen. Ik ben bang om te vallen, om verkeerd te vallen. Ik wil graag schaatsen maar weet dat met mijn gewicht de kans op botbreuken bij het vallen groter is, en dus schaats ik niet. Ik wil graag beginnen met hardlopen als nieuwe uitdaging, maar met mijn gewicht met ik om mijn knieën denken. En mijn oude blessure. Of dat ik maar niet een passende spijkerbroek kan vinden. Vorig jaar stond ik met Eega in de Hunkermöller. Ik was nodig toe aan een nieuwe bh. En helaas, geen passende bh te vinden. Eega vertelde de verkoopster dat hij het toch sneu voor me vond, want hij vond dat ik na tientallen kilo's verlies toch een nieuwe bh verdiend had. De verkoopster haalt haar schouders op en zegt ijskoud dat ik dan toch even iets meer moet afvallen om een passende bh te vinden. Dan kook ik, maar hou me stil. Deels uit schaamte, ik heb zo'n grote maat dat daar dus niet eens een fatsoenlijke bh voor te vinden is, en deels uit verbazing. Dan wil ik zeggen dat ze beter bij de Hema-slips kan staan want dat past beter bij haar ouderwetse kop, maar ik doe het niet. Ik kan niet van mij afbijten. En dat terwijl ik mijn bekje echt op de goede plek heb zitten. Dat ik echt wel durf te zeggen waar het op staat. Soms met het hart kloppend in de keel, maar ik doe het toch. En wanneer het over mijn figuur, mijn gewicht of zelfs over mijn kunnen gaat sla ik dicht. En dat zijn de naarste momenten. De momenten die ik vroeger weg at. Nu leg ik daardoor de lat een stukje hoger, waardoor ik er zelf op een bepaald moment niet meer bij kan.

Onzekerheid

Ik slaap niet, ik denk. Mijn hoofd zit vol. Ik ben niet depressief, ik zit niet verdrietig op de bank, ik denk gewoon na over het leven. Mijn leven. En hoe het mij toch telkens weer lukt om van de paden af te gaan. Voor twee jaar terug leek het zo makkelijk, weg bij het kantoor waar ik niet meer gelukkig was. Ik zou leuke dingen gaan doen, van mijn hobby mijn beroep maken. En nu zit ik hier op de bank, in de stilte van de nacht. Dat denkt het lekkerst, de rest van de wereld is in diepe slaap. Er heerst rust. Als mijn hoofd vol zit, moeten mijn kaken bewegen. Dit betekent praten of eten. Wanneer Eega bij me is kan ie helemaal gek van me worden. Ik vertel het ene in het andere, ja in want vaak vergeet ik zelfs om verhalen af te maken. Ik ben druk, ik ben emotioneel en probeer de dingen op een rij te krijgen. Ik weet dat ik de lat hoog leg voor mezelf, momenteel ligt ie weer zo hoog dat ik er zelf niet bij kan. Hij moet naar beneden maar ik dat lukt me even niet. Ik wilde niet meer het werk doen wat ik deed, waar ik goed in ben. Momenteel solliciteer ik toch weer op die functies. Want dat is wat ik kan, en er moet toch brood komen. Maar door het denken, sla ik zelf dood. Ik heb geen inspiratie voor mijn hobby. Log tien keer per dag in op de website en toch zie ie elke avond er nog onveranderd uit. Ik zit in een impasse! En dit zijn ook mij eetmomenten, want als Eega slaapt moeten mijn kaken nog bewegen. Ik kan hier wel wat kleine overwinningen vermelden. Ja, ik heb ijs gegeten. Maar in plaats van ongezonde koekjes of chips of wat er nog maar in de kast ligt heb ik de rijstwafels gepakt. En die gaven mij ook de voldoening! En voor wat betreft mijn hobby, daar heb ik de oplossing voor gevonden. Maar nu eerst even de baan vinden om het uit te kunnen voeren, want ja.. Geld...

donderdag 17 januari 2013

Letterpoepen

Laten we het eens over poep gaan hebben, gezellig! Want natuurlijk is het zo dat als je eetgewoonten wijzigen je ontlasting ook verandert. En dat verschil merk ik duidelijk. Toegegeven, ik doe nog hetzelfde als tijdens de stage,neem nog genoeg koolhydraten maar mijn ontlasting verandert enorm. Ik ben een moeilijke poeper, dinsdagen niet tot ik veel krampen krijg en de wc uren bezet houd. Of er zit een dikke harde keutel die ik met veel moeite én pijn kwijt raak of het fluttert me zo mijn kont uit. Geen peil op te trekken dus. Nu ik me dus beperk metde koolhydraten wordt mijn stoelgang ook veel regelmatiger. Soms zelfs elke dag! Dat zijn de dagen dat ik echt een nieuw voedingspatroon heb. De keutel is mooi stevig en groot!! Ja, de hoeveelheid verbaast me elke keer. Dat dit dus zo'n verandering geeft, is voor mij wederom een teken dat ik op de goede weg zit! Dit is een gezonde ontlasting. Eat echter ook veranderd is en waar ik maar niet aan kan wennen is de stank!!

maandag 14 januari 2013

Flow

Gisteren na een tijdje mijn Rots weer gezien. En gelijk is weer duidelijk waarom zij mijn Rots is. Samen heerlijk gelachen om een stomme rok, waar ik 's morgens nog verdriet om had. Zou het door de ontsteking bij mijn lies komen? Een zogenaamde stressbult, die ik vaker heb na stress. Ik had gehoopt daar nu ook vanaf te zijn nu ik mijn voeding heb aan gepast. Ik zal wel weer eens te snel willen...
Mijn Rots heeft mij mijn ontspanning weer terug gegeven om te zeggen waar het nu eigenlijk om gaat, want het ging niet om het afvallen. Het ging om een gezonde voeding zodat ik meer energie zou hebben, en vooral van die koude handen af zou zijn. Ik ben in die grote valkuil gestapt, wat ik vaker doe, om nu gelijk ook met tientallen kilo's denken af te kunnen vallen. En dat terwijl ik mezelf zo geaccepteerd heb, die normaal niet droomt van slank zijn. Mijn Rots heeft gelijk! En dus voelde ik me vandaag lekker ontspannen. Heb me niet druk gemaakt meer om de rok. Heb heerlijk met Eega een stukje gewandeld en voel dat ik de goede energie weer te pakken heb. Morgen maar eens op banenjacht, om te zorgen dat ik regelmaat in het leven krijg.

zaterdag 12 januari 2013

Plotseling verdriet

Ik heb een heerlijke nacht gehad. Heerlijk ontspannen. Zo voelde ik me gisterenmiddag al. Ik heb me gisteren namelijk heerlijk laten verwennen door een manueel therapeute. Nooit gedacht dat ik het zo fijn zo vinden! En wat ook enorm fijn is, ik voel een enorme klik met haar. Gelukkig bewaakt zij de tijd, anders zouden we hem gewoon verkleppen!
De avond heb ik heerlijk ontspannen in het zwembad afgesloten. Niet fanatiek gecrawld maar op een rustig tempo mijn baantjes gemaakt. En lekker ouwehoeren met mijn zwemmaatjes. Toen ik dus gisteravond onder mijn dekbed in mijn warme bed lag, met de geur van vrieskou door het open raam voelde ik me zowaar gelukkig! En zo ben ik ook in slaap gevallen. Vanmorgen laat waker, maar het is zaterdag dus moet kunnen. Heerlijk geslapen en mijn lijf voelt goed, wat wil ik nog meer. Eega en ik hebben plannen voor vandaag dus een beetje opschieten moet ik wel. Maar integenstelling tot vaker weet ik precies wat ik aan wil trekken. Mijn supermooie rok! Tijden niet aangehad maar daar komt verandering in! Ik heb nog een superleuk vestje wat er mooi bij past en een shirtje in dezelfde kleur die ook in de rok zit. Voor de stad in doe ik mijn gympen er onder, voor op bezoek mijn hakjes!! En dan gebeurt het, ik krijg mijn rok niet over mijn kont!! Op de heupen blijft ie hangen!! Nu ging jet vanaf die plek vaker moeizaam dus rustig ademhalen en nog eens proberen. Ik voel dat het elastiek niet verder kan rekken, en nog steeds krijg ik en niet over mijn kont!! Is dit nu mijn beloning na al die weken stage? Is dit nu het resultaat na al die moeite? Ik huil, ik huil echt. Ik snap het ook niet. Het meest gekke is dat ik vorige week mijn oude winterjas gepast heb, gewoon om te kijken of ie nog paste en die zit goed!! Moet alleen even de knopen stevig aannaaien want die draad is door de jaren heen wel slap geworden. Glunderend keek ik toen Eega aan, een jas van twintig jaar terug past me nog, is het niet super?? Vandaag ben ik er wat minder blij mee...

vrijdag 11 januari 2013

Down

Ik wil niemand ongerust maken, maar voel me een beetje down. Ik ben stil en een beetje in mezelf gekeerd. Was ik nog zo positief een week geleden, nu word ik gevoed door onzekerheid. Eega denkt dat mijn oud-en-nieuw-blues is begonnen en ik bestrijd dat. Het weer verandert, daar heb ik vaak  last van sinds de diagnose astma. Ik voel het vaak al aankomen en daarna ben ik dagen van slag. Snel moe, dat vooral. Het is ook wat mistig geweest de afgelopen dagen. Mist zorgt er ook al voor dat iets wat heel normaal is, zwaar voor mij wordt, namelijk ademhalen. Ook voor mijn longen zou het goed zijn om flink wat gewicht kwijt te raken. Maar dan moet ik wel weer regelmaat in mijn leven hebben. De afgelopen dagen gingen dus niet goed. Laat uit bed, niet ontbijten, zelfs niet drinken en maar stom spelletje doen achter de computer. Waar is mijn positiviteit gebleven? Waar is mijn vechtlust en waarom voed ik me met onzekerheid? Ik heb even geen idee, ik hoop dat het volgende week weer anders is!! 

zaterdag 5 januari 2013

De beste wensen!

Het nieuwe jaar is bijna alweer een week oud. Gaat enorm snel. Deze week dus ook zonder mijn regelmaat omdat ik mijn tijdelijke klus kwijt ben. Er is nog niet te zeggen of dat goed gaat of niet, daarvoor is de periode veel te kort. Ik merk wel dat ik steeds makkelijker ga denken. Mijn koude handen zijn een stuk minder geworden, dus kan ik voor mijn gevoel steeds meer gaan smokkelen. En dat zou enorm jammer zijn als ik daar ook steeds meer aan toe zou geven. Want dan zit ik al snel weer na elke hap met koude handen. En de kilo's die ik dan al verloren heb zullen er dan rap verdubbeld weer bij komen. Daar heb ik geen zin in. Dan komt de American Fat Lady weer tevoorschijn. In mijn naaste omgeving is er nog niemand die het opvalt. Eega zegt dat ik al mooi wat kilo's kwijt ben, hij kan het zien maar hij weet het ook. Verder is er niemand. Mijn schoonbroer en zijn vriendin had ik al tijden niet gezien en die zeiden direct dat ik heel wat afgevallen was. Dit overviel mij zo dat ik niet gelijk mijn smoesje klaar had. Heb ze nog wel wat proberen af te wimpelen en ben gelijk over iets anders begonnen. Toch streelde het me enorm en gaf het energie om door te gaan. Volgende week zal ik overdag alleen thuis zijn. Dat zijn voor mij moeilijke momenten. De drang baar suiker en vet is dan groot, vooral met somber weer. Ik ben helaas nog niet zover dat ik kan zeggen dat ik mijn eetpatroon al helemaal heb omgegooid. Daarvoor krijg ik nu teveel last van moeilijke momenten. Chocola moest in de winkelkar, afgelopen donderdag. En het is veel te lekker om in de kast te laten liggen. Om positief te blijven kan ik wel vertellen dat we de chipsafdeling konden overslaan!