Lig in bed met verbazing naar mijn handen te kijken. Ze worden koud. Ja, ik heb net een paar dropjes in mijn mond gestoken. Ik heb namelijk een zak drop naast bed liggen want ik voelde me de afgelopen dagen grieperig en hangerig. En na het eten van de drop krijg ik weer koude handen. Dat gevoel was ik al bijna kwijt. Na het eten kreeg ik niet meer van doe extreem koude handen, een klein beetje maar. Dat ik nu wel weer enorm koude handen krijg is voor mij een teken dat ik de afgelopen paar dagen te veel suiker tot me genomen heb. Ja, ik begin mijn Rots echt te geloven! Het kan niet anders! Al een paar dagen eet ik een handjevol drop, gisternacht heb ik heerlijk van ijs genoten. Ik ben dol op stroopwafelijs en met gemak en met schaamte lepel ik een bak zomaar weg. Nog net geen liter. Afgelopen nacht is dat maar een halve geworden trouwens. Met moeite heb ik het bakje uit mijn eigen handen kunnen rukken en na verstandig geharrewar met mezelf de helft weer in de vriezer gelegd. Ja, straks geen last meer van overgewicht maar schizofreen! Vanavond met Eega aan de patatten gezeten, met een bamischijf. Ja ik heb mijn suikers en koolhydraten weer binnengekregen, besef ik nu. Want gisteren was het vrijdag en dan hebben wij stokbrood als avondmaal. Een enorme bevestiging krijg ik nu dus. Ik zat op de goede weg! Er zijn nog een aantal dingen die dat aangeven, mijn lopen wordt iets beter. Het gaat me wat makkelijker af. Een bepaalde moeheid is er wat uit. Ik kan het niet uitleggen maar die drie jaar sporten die hebben mij dat gevoel niet kunnen geven. Mijn stappen zijn iets groter en iets sneller, nu moet ik gaan trainen om het wat langer vol te houden. Misschien zelfs maar weer onder begeleiding fitnessen bij de fysiotherapeut. Want stiekem mis ik dat ook wel. Na die drie jaar was ik er wel klaar mee. Het was voor mij een frustratie dat ik gewoon niet verder kwam. Dat ik na drie jaar de steps op stand 1 had. O, dat ding heb ik zo vervloekt! En wat was ik blij dat ik er van af was. Maar ik mis het, het je echt afbeulen. Kijken wat je in je hebt. Eens kijken of ik het vergoed kan krijgen van mijn zorgverzekeraar, dat kon drie jaar geleden ook.
zondag 30 december 2012
maandag 24 december 2012
Kerstgedachte
zondag 23 december 2012
Groot, groter, grootst
In winkels voel ik me een kat met snorharen. Daar waar mensen staan probeer ik al snel in te schatten of ik er langs kan of toch om moet lopen. In drogisterijen is dat vaak erg, die gangpaden zijn erg nauw! Twee personen moeten elkaar bedachtzaam voorbij. Hoe vaak heb ik daar wel niet gestaan om te kijken naar iets wat ik eigenlijk niet nodig ben. Gelukkig heb ik ook goede dagen, dan boeit het me niets en druk ik iedereen aan de kant. Heb ik gewoon lak aan de wereld en zet mijn breedste glimlach op en heb lol. En mensen maken dan ruimte voor je. Nu niet. Iedereen wil eigenlijk wel door je heen. En je voelt je al uit je hum! En dit alles is zeer bevorderlijk voor je lekkere trek want chocolade helpt altijd!
donderdag 20 december 2012
Stilte
maandag 17 december 2012
Beperking
Nadenken met een volle buik, ja! Vanmiddag samen met Eega oliebollen gekocht en doordat ik een dutje ging doen was mijn zakje krentenbollen onaangeroerd. Nu kon ik niet in slaap komen, het gesnurk is net iets te luid en ik kan ook mijn gedachten niet stil krijgen. En dus maar even bloggen. Het is twee uur en in mijn buik voelt vol door de krentenbollen. Ze waren erg lekker! Ik schrijf dit blog niet om zielig gevonden te worden of medelijden te willen. Ik ben niet zielig. Ik heb alleen last van overgewicht. Dat is geen handicap maar een beperking! Eega en ik praten er over, soms vallen er bij mij ook ineens dingen op zijn plaats. Dat ik geen hoogtevrees op keukentrapjes heb, maar gewoon geen vertrouwen. Verkrampt sta ik op treden, om elke trilling te voelen. Voelen of de trap me wel houdt. En na een kwartier ben ik zo verkrampt en bekaf dat ik mijn schilderklus op moet geven. Kwaad ben ik dan en ook verdrietig. Waarom kan ik niet gewoon ontspannen? Tijdens mijn lagere schooltijd heb ik een stevige jongen een met zo'n gymnastiekkast om zien vallen. Hij zou er op springen maar kwam niet hoog genoeg en daar ging ie. De kast viel op de zijkant. En sindsdien durf ik een stuk minder. Dat heeft alles met vertrouwen te maken. Eén leerkracht heeft me ooit zover gekregen dat ik ging bokje-springen. Een hoge bok en een springplank. Wat was ik trots op mezelf! Het is bij één gymles gebleven. En een jaar later kreeg ik een andere leerkracht, die me op mijn zenuwen werkte. Nu snap ik de functie van gymnastiek, vertrouwen in je lichaam krijgen. Toen was het een enorme straf voor me! Mijn lichaam is ook een handicap in kleine winkeltjes met nauwe gangpaadjes en vol prullaria. Met de angst om van alles om te stoten loop ik heel bedachtzaam en behoedzaam. Soms sta ik voor mijn gevoel helemaal klem. Maar gelukkig kan ik er toch altijd weer tussenuit komen. Misschien heb ik wel onzichtbare snorharen. Wat mij het meeste stoort is dat andere mensen direct hun mening over je klaar hebben. Neem nou de benoeming van Sharon Dijksma als staatssecretaris. Sharon is geen slanke vrouw en dus is het enige waar men op diverse websites kan praten is haar omvang. Ik wil ook graag de politiek in, maar dit vind ik zo erg! Menigeen zal dan tegen me zeggen dat ik dan niet op die sites moet kijken, maar dat kan ik niet! Dat is struisvogelpolitiek en daar doe ik niet aan!! En natuurlijk weet ik dat het meer zegt over die ander, die achter een nickname lekker een ander zit te bespotten. Die nog niet zolang geleden het erg vond dat iemand zelfmoord pleegt omdat ie gepest wordt. Maar dat diegene dat misschien ook aan zichzelf te danken had dat ie gepest wordt. En nu schrijft diezelfde dat dik zijn een keuze is. Beste wie-dan-ook, de broek die je aan hebt is je keuze! Niet de maat van die broek!